Ve tüm bu sorularımdan, düşüncelerimden rahatsız olan, böyle anılmak istemediğini iddia eden bir yapısı var Mehmet Günsür'ün. İtalyan Lisesi'nde okurken delikanlılığı Beyoğlu'nda geçirmenin de etkisiyle babadan arabayı kaçırıp bara gitmeler, bira-votkalarla kafayı bulmalar, İstiklal Caddesi'ni 'keşfetmek' gibi tatlı tatlı maceraları olmuş. İçinde hiç büyümeyen haylaz bir çocuk varmış halbuki. Bu düzgün, sakin yaşantısında bazı bazı delilikler yaptıran enerjisi de o çocuktan geliyor.

Durum böyle olunca yüzünü, bedenini deforme edip ''kötüyüm ben!'' diye bağıran bir karakter oynamayı ya da bir sit-comda yer alıp, tabularımızı yıkmayı da çok istiyor. Kulağa hoş geliyor sanki... Ama bu isteğimizin gerçekleşebilmesi için yönetmenler ve yapımcıların biraz daha cesaretli olması lazım. Beğenilmesi garanti olan, tutacak işleri piyasaya tekrar tekrar sürmek yerine risk almaları lazım Mehmet Günsür'ün farklı bir şekilde karşımıza çıkması için.