1945 senesi yapımı tiyatro oyunu Arzu Tramvayından, 1972 senesi yapımı Baba filmine kadar geçen yaklaşık otuz sene boyunca^[6], “geldiğimde aklım ve çorabım delikti” diyen ama aslında ruhundaki koca deliği kasteden yaralı bir delikanlının, o deliği milyonlarca insanın gözü önünde onarmaya çalışmakla geçirdiği sıradışı bir hayata tanıklık etmiş dünya.. Ve bugün halâ bir Marlon efsanesinden bahsediliyorsa, belli ki bundan ziyadesiyle bahtiyar olmuş..

 

Aslında yazı burada bitti.. Söylemek istediklerimin çoğunu söyledim.. Bundan sonrası biraz özel hayat, biraz politika, biraz dedikodu.. Vakti olanları şöyle alalım:

 

Stella Adlerin koçluğunda Marlon, Rus tiyatro kuramcısı Constantin Stanislavskynin metod oyunculuğu denen yöntemiyle tanışmıştı. Stanislavsky, kuramını, insanın hayat tecrübesinin aktörlüğünü desteklemesi üzerine kurmuştu. Marlonda bu durum, çift yönlü çalışmış; evet, hayat tecrübesi aktörlüğünü yükseltmiş, ama aktörlük tecrübesi de insan olarak duruşunu etkilemiş Marlonun.. Konuyu aktörlüğünden uzaklaştırmamak için Martin Luther King ile miting konuşmaları yapacak kadar siyah haklarını, The Godfather ile kazandığı Academy ödülünü, o günlerde vuku bulan meşhur Wounded Knee operasyonu gerekçesiyle reddettiğini deklare etmeye Sacheen Littlefeather adlı bir Apaçi kadınını gönderecek kadar da yerli haklarını önemsediğini ve bu uğurda ateş altında mücadele etmekten^[4] çekinmediğini aktarmakla yetinelim.