Ekranda müzik yarışması izlemeyi oldum olası severim. O Ses Türkiye ise, sadece son yıllardaki tek favorim değil, şimdiye dek severek izlediğim Popstar, Akademi Türkiye gibi müzik yarışmaları arasında en sevdiğim. Neden? Çünkü hep bir merak, hep bir tahmin. Yok öyle koltuğa gömülüp, kendi çalıp, kendi gömen jüriyle yarışmacıları izlemek. "Bu yarışmacı ne tarz söyler, bundan iyi ses çıkar mı, jüri döner mi, kim döner, yarışmacı hangi jüriyi seçer" şeklinde ilk etaptan başlayıp, düelloda “bu bunu yer, bu ilk beşe kalır” gibi, tahminler silsilesi içinde izliyorum. Tahminlerim % 90 tutunca da ben bir sevin! Sanırsın bir Freud’um, psikanalizin dibine vurmuşum.

Dizilerin el değmiş kurgu dünyalarından sıkılınca, O Ses Türkiye’de gerçek sevinçlerin gözlerdeki ışıltısı, gerçek heyecanların elleri titretmesi, gerçek hayal kırıklıklarının yüzlerdeki "aynı" yansımasını, ilaç niyetine izliyorum. 

Sadece bunlar mı, O Ses Türkiye izleme sebeplerim? Değil. 

Sıralayayım, buyurun bir sonraki sayfaya ---->>>