Genelde beklentilerim yüksek olduğunda hayal kırıklığına uğrarım ama dizi daha ilk dakikalarından itibaren sıcaklığıyla oturduğum koltuktan kaldırıp içine çekti. Belli ki hem çok eğleneceğiz hem de hüzünleneceğiz. "Kap çekirdeğini, demle çayını geç televizyonun karşısına dizisi" Benim için bu cümleyi kullanmak diziyi ne kadar samimi ve içten bulduğumu anlatmanın kısa bir yolu aslında.

Ezgi Eyüboğlu ve Kaan Yıldırım birbirleri için biçilmiş kaftan. Birinde eksik olanı diğer tamamlıyor sanki. Birbirlerinin eksik taraflarını tamamlayarak kusursuz duruyorlar. Gerçekten sevgili olmanın avantajlarına da sahip olduklarını düşünüyorum ikili sahnelerinde. Ama öyle olmasaydı dahi Kumsal&Batu çifti yine de böyle saf, temiz ve eğlenceli görünürmüş bence.

Kaan Yıldırım'ın içinde azıcık Ferdi (Ulan İstanbul) kalmış sanki ama, pek rahatsız eden bir durum değil. İlerleyen bölümlerde Ferdi'nin izleri de silinir, sadece Batu izleriz diye düşünüyorum. Zaten iki karakterin birbirine benzeyen yönü de bir hayli fazla.

Bu arada dizinin bölüm boyunca görsel bir şölen yaşattığını da söylemeliyim. Hikaye Çeşme'de başlayınca beni zaten kaptı götürdü. "Çeşme" denilince bende akan sular durur çünkü. Batu ve Kumsal'ın sıcaklığıyla, Çeşme'nin güzelliği mükemmel durdu. Bu arada bölümde Batu'nun söylediği "Mutluluk bulaşıcıdır" cümlesine de tepeden tırnağa katıldığımı söylemeliyim. Pek sevdim. Söylemeden edemedim.

Dizideki diğer genç karakterlere gelecek olursak, Dilara Aksüyek (Dolunay) dışında izlemişliğim yok hiç birini. Kötü kız değil de daha naif bir rolde izlemek isterdim bu sefer. Masumiyetin ona yakışacağını düşünüyorum çünkü. İçlerinde EN sevdiğim Sera karakteri oldu. Çok tatlıydı!

Diziye bol şans dileyerek Duman'ın şarkısını hediye ediyor ve yazımı sonlandırıyorum; "Ah, neşesi yeter!".