Nerde kalmıştık?

Gelelim Cihan’ın iyileşme sürecine. Doğrusunu söylemek gerekirse Cihan’ı komada bulmayı bekliyordum. O bisikletin pedallarını çevirirken, ben de içimden “şükürler olsun” diyordum. Saçlarını kestirmiş – ameliyatın sebep olduğu bir sonuç olarak düşünüyorum. En önemlisi de yıllar önce ablası Gülfem’in kıskançlık eseri sonucunda O’na miras kalan hipoksik şok hastalığının düzelmesi. Kekemeliği gitmiş, kendine güveni gelmiş. Düşünecek olursak “Bu değişim birden nasıl olur?” diye kendimize soruyoruz. Bir tıpçı değilim. Sadece kendi eğitimimin el verdiğince ve Google’dan edindiğim araştırmalar sonucundaki verilere göre bir yorum yapmak istiyorum. Cihan, hiposik şok adı altında bir hastalığa sahip. Daha çok retina, miyokard ve merkezi sinir sistemine etkisi söz konusudur. Bunun nedeni solunum havasındaki oksijen azlığıdır. Her şey buraya kadar güzel… İyi de, Cihan niye düzeldi? Hah, işte mermi beyninin sağ lobuna denk geldiği için, tetiği çektiği konuma göre, oradaki nöron (sinir hücresi)ların tahribatına sebep olmuş olabilir. Böylece konuşmasındaki, psikolojik durumu ve davranışındaki değişimlere yol açabilir. Aslında şöyle de düşünebilirsiniz; Nasıl kalp ameliyatına giren kişilerin huyu – suyu ameliyattan sonra değişiyorsa Cihan’ınki de o şekilde değişebilir. En nihayetinde kafatasını deliyorlar ve beyine ulaşıyorlar. Doktor yanlışlıkla dahi bir nörona dokusa anında felç kalabilir ve hattâ ölebilir.

Gülfem de Cihan ile birlikte perişan oldu. Burada bir abladan çok annenin üzüntüsünü çekiyordu. Galiba en çok Cihan’ıın kekemeliğinin sona ermesi, iyileşme sürecinin hızlı olması Gülfem’i sevindirdi. Cihan’dan sonra köşkü satılığa çıkarması kendince manidardı. Ta ki Cihan’ın “O köşk sadece benim evim değildi. Dünyam, tek dünyamdı.” demesine kadar. Cihan haklıydı. O, bu zamana kadar normal insanlar gibi hareket etmedi. Gençliğini yaşamak istiyor. Bundan daha önemli ne olabilir? Yıllarını köşkte geçirmek istemesi en doğal hakkıydı. Bu yüzden Gülfem, kardeşinin isteğini memnuniyetle karşıladı.