Nermin V.2.0: Ahey, ahey!

Gülmeye halimizin kalmadığı şu günlerde Gülümse Yeter’in ekranlarda olması ne büyük bir nimet! Çöldeki bir damla su gibi. “Son Dakika” haberi görmekten ürkerken Nermin Özdemir ile yine hayata tutundum. Canım benim ya! <3

***

Aslında uzun uzun size Yasemin’in Sarp’ı çıldırtma rutinini anlatabilirdim. Ya da Gül ile Kemal arasında yaşanan gizli romantik durumları. Tamam, tamam onları da anlatacağım da Nermin bölümün yıldızı değil miydi gerçekten de? (Şu aklımdaki bir boşaltayım bari. Sonra rahat rahat Nermin Özdemir’i sevelim. ^^)

Hayaldi, gerçek olmasın.

Hatırlayacak olursak bir önceki bölümde Yasemin, her zaman olduğu gibi bizi şaşırtmamış ve ani anlık atarlarından birinde Sarp’ın ona evlenme teklifi ederken verdiği yüzüğü Sarp’ın eline tutuşturmuştu. Neden Yasemin, neden, neden? Fark ettiniz mi bilmiyorum ama tam burada Sarp çok önemli bir şey söyledi. “Ben sana bu yüzüğü bu kadar kolay çıkarıp at diye vermedim.” Alt tarafı bir yüzük. Ama anlamı bağlılık. Yasemin’in Sarp’a karşı olan hisleri pamuk ipliğine bağlıysa cidden sıkıntı var.  Üstelik böyle yaparak Sarp’ı Alara’ya altın tepside sunuyor. Aferin kızım! İşin kötüsü de ne biliyor musunuz? Yasemin de ne yaptığının farkında. Mutluluğun acemisiyim diyor. İlk elin günahı olmaz mı diyelim? Ne diyelim?

Cem'in her şeyin başladığı ve bittiği yere dönmesi... Ne anlamlı... Ne kıymetli...

Bazen cidden oturup Yasemin’e karşı neden bu kadar tepkiliyim, gidip gelip gömüyorum düşünüyorum. Şu ana kadar kendi içimde bulabildiğim en mantıklı cevap: Yasemin mutluyken de üzgünken de fazla… Hareketli… Mutluyken olan hareketliliğini anlıyorum da sinir ya da üzüntü halindeki aşırı tavırlarından hoşlanmıyorum. Bunun üzerine hem Sarp’a hem de Cem’e karşı bir öyle bir böyle tavırları eklenince gözlerim direkt bizim Japon Gül’ü arıyor. Cınımız Gül.

Bu öpücüğün adı "Güç öpücüğü" olsun mu?

Gül demişken… Aslında Gül ve Kemal’in kendilerine yepyeni, kalpleri kadar temiz bir sayfa açmalarına çok sevinmiştim. Üstelik Kemal, Gül’e karşı “ciddi” düşündüğünü de evlenme teklif ederek göstermiş oldu. (Kemal’in eski defterlerini açmayacağım. Hihihihi.) Yazık ya, tam mutlu olacaklar derken… Zaten bazı insanlar için mutluluk sabunlarla yapılan baloncuklar gibi bir şey değil mi? Su, biraz sabun. Azıcık karıştırırsın. Şişirmek için biraz üflersin. Parlak, tatlış bir baloncuk olur. Bu baloncuğu elinde de taşımak istersin. Tam eline alacakken pıt diye patlar o baloncuk. Gül ile Kemal’in hikayesi de öyle işte. Mutluluğu ellerine alacakları zaman bir bakıyorlar ki Seçil. 21. Bölümün fragmanını izlediyseniz görmüşsünüzdür zaten. Seçil, bu sefer Gül ve Kemal’in “pıt” diye değil “bommm” diye patlatmaya geliyor. Allah hışmından korusun! (Ama var ya o fotoğraflı gecenin öyle sakin sessiz bitmeyeceği belliydi. Ay ben bunları haftaya yazacağım. Kafa karıştırmayayım.)

Kötülerin başına hiçbir zaman kötü bir şey gelmiyor olmasına ne diyorsunuz? Neden kötülükler hep iyilerin başına geliyor? Zıt kutupların birbirini çekmesi mi? (Çok sevmediğim bir ifadedir ama) İt, iti ısırmaz da derler. Her neyse işte! Lafı, Hasan Dede’nin başına gelenlere bağlamak istiyorum, anlayın. Hasan Dede’nin tek derdi, varı yoğu ailesi. Üstelik hala sapasağlam ve hala yı-kı-lı-yor.

Ahmet+Lütfü+Sarp+Cem < Hasan Dede'nin saçının teli

 

Çalışıyorum diyeni onbinyüzkez cebinden çıkarır. Gel gelelim son olarak başına gelenleri kendime, yaşıma başıma yediremedim. Oğlum siz kimsiniz ya? Tek derdi ailesinin yanında olmak olan Hasan Dede’nin yolunu kesiyorsunuz? Yetmiyor bir de darp ediyorsunuz! Siz nerenin manyağısınız? Getirmeyin beni oraya! Eşkâlinizi tam anlamadım ama dövmeyi takip edip sizi döveceğim.