Anlaşılamıyor merkez!

Aslında uzun zamandır beklediğim Yusuf Müdür ve Celal Baba  husumetin nasıl başlayacağını öğreneceğimiz için heyecanlanmıştım. "Sonunda bu mevzu aydınlanacak" diye sevinmiş, sağlam bir düğüm atılacağını düşünmüştüm.  Ancak Celal ve Yusuf müdürün yirmi yıllık düşmanlıkları, Yusuf Müdür'ün kör kütük nefreti o kadar basit bir şekilde bağlandı ki izlerken inanmadım, tatmin etmedi. Muhtemelen daha ileri ki bölümlerde yine geçmişe gideceğiz ancak başlangıç noktası "Ee bu kadarcık mıymış?" dedirterek, inandırıcılığını kaybetti.

Tıpkı bu küslük meselesi gibi bir kaç can sıkan detay daha var. Bu detaylar hikayenin bile önüne geçmeye başlayınca, ağızda kekremsi bir tat bırakıyor. Mesela, Sarp kırmızı Mustang’i ile Celal Baba'yı gündüz vakti takip ediyor. Celal'in ruhu duymuyor,  hatta dikiz aynasından bile fark etmiyor... Celal Baba dikiz aynasına da mı düşman? Nasıl olur da bu kadar gizli işler yaparken bu kadar dikkatsiz olunabiliyor? İzleyiciyi inandırmak tamamen küçük detaylardan geçiyor. Ve İçerde'nin bu küçük detaylarındaki hatalar, büyük resmin bile önüne geçmiş halde.  Tüm bu detayların yanı sıra beni rahatsız eden bir başka konu ise; diyaloglar. Tek cümlelik, sığ replikler konununda havada kaldığını düşündürüyor. Örneğin Sarp ve Melek’in  ilişkilerinin ortaya çıkması durumunda olacakları konuştukları sahne.. Melek'in  "Korkuyorum Sarp, korkuyorum." tadındaki cümlesine  Sarp'ın da "Aşk korkusuz olmaktır"  basitliğinde verdiği cevap, "Kullanılan Türkçe başlangıç seviyesinde herhalde" diye düşündürüyor..

 Her insanın kalbinin derinliklerinde bir kötülük var mıdır? Ve eğer var ise, o kuytu köşe karanlığını kim gün yüzüne çıkarabilir? Bu soruları sorarken de yanıtlamaya çalışırken de hep Mert'i düşündüm. Ödül olarak bile Celal'in güvenini isteyen Mert'i..  Eski sözlerden biri şöyle der; “Şeytanı desteklersen, şeytan olursun. Mert şeytanı destekleme aşamasını çoktan geçti. Şimdi şeytanın ta kendisi olma yolunda emin adımlarla ilerliyor.  Bunu söylemek için henüz erken mi bilmiyorum ancak hikayenin en zeki ve sağlam karakterinin Mert olduğunu düşünüyorum. Şu an hayattaki tek motivasyonu Celal Baba ve Melek. Aslan, Musa ya da geride kalan herkes Mert için önemsiz birer engel. Ancak Celal'in yaptıkları ortaya çıkınca tüm bu yaptıklarının hesabını vicdanına nasıl verecek merak ediyorum.

Yine eski bir söz der ki;"Kötü adamların her seferinde şanslı olması gerekir iyilerin ise tek bir kez olması yeterlidir."  İçerde’nin görünen kötü adamı Kebapçı Celal ve Mert’in şansı yine yaver gitti. Ve izleyici olarak çok iyi biliyoruz ki, bu tip hikayelerde kötüler en sona dek hep şanslıdırlar.  Mert ve Celal uzunca bir süre kazanan taraf olacaklar. Arada sırada da Celal Baba'yı enselemek üzere olan Yusuf Müdür'ün kıl payı kaçırışlarını izleyeceğiz. Silah sesi ile bitirdiğimiz bölümü, tahmin ediyorum ki Aslan'ın ölümü ile açacağız. "İçerde olduğu anlaşılınca Aslan'ı infaz ettiler" diye düşünen Sarp ve Yusuf Müdür rahatlayacak, Mert de bir kez daha elini kolunu sallayarak olayların içinden çıkacak. Tabii ki kötü adam şansının yardımı ile..

Şu haliyle kendini izlettiriyor mu? Evet… Ancak bu kadar göstere göstere ters köşe yapmayı bırakması halinde, daha keyifli izlettirecek. Çünkü ters köşenin makbulü, hiç beklemeden gelip vuranıdır. Sürekli olarak izlediğimiz aksiyon sahneleri ve hikayedeki twistler, konunun sağlam temellere oturmasına da engel oluyor. Mesela biz bu bölüm, sağlam bir Celal- Yusuf geçmişi izleseydik de sonrasında aksiyonlara girseydik, daha tatmin edici bir bölüm olacaktı. En azından Celal ve Yusuf Müdür’e daha çok inanacaktım.

Dediğim gibi, Pazartesi günlerini iple çekiyorum ancak bölüm sonunda hayal kırıklığı yaşıyorum. Eldeki imkanlar, oyuncu kadrosu bu kadar başarılı iken hikayenin bu şekilde tutarsız kalması can sıkıcı. Gelecek pazartesi "Vay ne güzel bölümdü" diyebilmek, bu haftanın temennisi olsun.

Haftaya görüşmek üzere..