Bir şans daha olsa...

Gelelim benim gözümde hikayenin ana öğelerine, can damarlarına. Dediğim gibi bu evliliğin kardeşlerini koruma içgüdüsüyle hareket eden Nihan ve Kemal’i daha da uzaklaştıracağını zannediyordum ben ama daha bölümün yarım saati dolmadan Nihan kendini Kemal’in kapısının önünde buluverdi. Kemal’in annesinin Nihan’a olan tepkisini gerçekten anlayamıyorum. “La bu kız size ne etti!?” diye isyan edesim geliyor. Asu’dan çok daha içten ve cana yakın bir kız, Kemal de onu seviyor bu çok net. "Evli barklı kadının” oğlunun peşinde olması ise problem, aynı şey oğlu için de geçerli. O da Nihan’ın peşinden hiç ayrılmıyor ki.

Bir annenin ahını almak büyük bir yük. Kaç aşk bu yükü kaldırabilecek sıklettedir ki? Nihan’ın nasıl da içi gitti o “hakkımı helal etmem” sözünü duyunca. Şu dünyada en çok birisinin hakkına girmekten korkarım ben. Hele de bu, bir annenin hakkıysa… Bu cümle çok büyük bir manevi işkence, bunu Demokles kılıcı gibi çocuklarının üstünde sallamaktan hiç çekinmeyen anneler var elbette. Ama buna engel olacak tek kişi de çocukları. Yoksa ben “el kızı” Nihan’ın yerinde olsam arkama bakmadan giderdim oradan. Nihan gene de kalp kırıklığına rağmen iyi bile durdu. Nihan’ın önündeki engeller aşıldığı vakit, Kemal de kendi önündeki ailevi engelleri aşarken şimdiki kadar cesur olacaktır eminim. Zira karakolun önünde Nihan’a onu sevdiğini ve el ele olurlarsa daha güçlü savaşacaklarını son derece inançla söyledi.

Hayatım, kedi de olsan televizyon en az 5 kilo ekliyor işte.

Hayat işte, bazen sunduğu şansları değerlendirmesini bilemiyoruz. Kimi zaman biz hoyratça harcıyoruz avuçlarımızdaki umudu, kimi zaman da zorla elimizden alınıyor. Ama bu kayıp da zamanla temkinli olmayı, hasbelkader ikinci bir şans yakalarsa veya yaratırsa ona daha sıkı tutunmayı öğretiyor insana. Zor bir vaziyet içinde de debeleniyorsa, oturduğu yerde hayıflanmaktansa kendi çıkış tünelini kendi kazmayı bilecek bazen.

“Elinde olsa beni tanımamak, hiç sevmemiş olmak ister miydin?” vs “Her şeye rağmen sana elimi uzatsam tutar mıydın?” Rus ruleti gibi sorular bunlar. Aksi bir cevapta bamm! Adamın beynini dağıtır, ruhuna el Fatiha! Duvarın dibine en az o okşadığı kedi kadar yalnız bir halde çökmüş olan Nihan’ın salya sümük ağlayışını, “başka bir şansım olsa onu heba etmezdim.” diye çırpınışını izlerken içimden bir parça koptu. Korkaklığın gösterdiği yolu seçtikten sonra başına gelenleri yaşayınca demek ki insan daha bir cesur oluyor. O geceye dönülebilse, elbette ki “Ne olursa olsun beni bırakma!” diye yalvarırdı Nihan. Kardeşi, ailesi uğruna, Kemal’i bırakmış olmasına rağmen geldiği yerde kendini zaten yalnız bulmamış mı? Hiç değilse bu süreçte elini sıkıca tutan Kemal’i olurdu yanında.

Nihan’ın bir şansı daha olsa yıllar önce Kemal’in elini tutmayı seçeceğine ikna olmuştum ancak günümüzde de Kemal’in elini tutacağını hiç beklemiyordum. Yapamam diye geri kaçmasını bekliyordum ama neyse ki beni yanılttı. Demek ki o duvarın dibinde söylediklerini anın duygu yoğunluğu içinde dillendirmemiş. Zaten ben Ozan’ın hastalığı ne, hapse girerse neden o koşullara dayanamaz onu da tam olarak anlamadım. Annemin tespitine göre; “Bayılmak bir zengin hastalığıdır kızım.” Galiba haklı, neticede Nihal Ziyagil de devamlı bayılırdı. Söyle kız, söyle de biraz da bu olayın gerçek müsebbipleri çeksinler cezalarını!

Yüreğim kabarmış, üç vakte kadar sırtımdan bıçaklanacağım.

Kemal ve Nihan sahneleri dışında bölüme ilgimi kaybetmiştim, hatta tam da içim geçmek üzereydi ki Zehir'in "aksiyona gel" diyen sesini duyunca merakım yeniden celbedildi, olaylar da son yarım saatte hızlandı zaten. O andan sonra ipin ucunu yakalamak zorlaştı. Keşke bu macera bölümün geneline yedirilmiş olsaydı. Karen hikayesinin ve “o gece”nin bu bölümlük unutulduğunu zannederken son dakika golü olarak çıktılar karşımıza. Emir’in bu öyküye kattığı heyecan yadsınamaz. Bunda Kaan Urgancıoğlu’nun karakterini son derece sahiplenerek oynamasının etkisi de büyük. Bir seyirci olarak Emir Kozcuoğlu’nu izlenmesi zevkli bir psikopata dönüştürmüş olmasından büyük haz alıyorum.

Bir de Kemal kardeşi Tarık için “kalemin içindeki Truva atı” benzetmesini yaparken esas Truva atı Tufanmış da haberimiz yokmuş. Düdüklü tencere gibi içindeki basıncın devamlı arttığı, bir noktada patlayacağı oldukça açıktı ama yıllardır Emir’in aleyhinde bunca bilgi biriktirip şimdi hınçla kullanmaya başlayacağını da ummuyordum. Bu sadece devamlı aşağılanmaktan kaynaklanan bir durum olamaz, neticede istese istifayı basar işten ayrılır. Ama belli ki kökleri çok daha geçmişe dayanan bir husumet var ve hikayenin böyle bir açılım yapmış olması beni ayrıca bir heveslendirdi. Eli böylesine güçlü bir oyuncunun, oyuna “iyilerin” tarafında katılmış olması çok hoşuma gitti. Hadi artık sadece gelelim başlasın bir an önce esas savaş!

*Zeki Alasya, Metin Akpınar ve Ahmet Gülhan tarafından 1967 yılında kurulan bir tiyatro topluluğudur.

**Bir şans daha, Cihan Okan