“Bize bak Ömer İplikçi, salaklaşmış gibisin!” Neriman bu hikayedeki devinimleriyle çok zaman başımı döndürüp tepemden sinir getirse de, şu repliği ağzıma doladığı için başımın üzerindeki yeri bundan kelli sabittir. Velhasıl bu “salaklaşma hali” Defne’nin üzerinden, yörüngesine giren her bir canlıya doğru akışa geçer, onları şahsına münhasır şaşkolozluk girdabına katıp bir sağa bir sola döndürür. Defne, “telefonum düştü!!!” diye “evlenmeye ikna etmesi icap eden” adamı önce havuza çekip düşürür ama kendi de can havliyle havuzdan fırlar; bunun üstüne valizinde de – görünüşe göre kendisinin bile oraya nasıl girdiğini bilmediği– bir takım kombinezonlar gezmektedir. Defne’yi anlayamayan Ömer’in, onu anlayamamalarına başladığı ilk zamanlardan biridir bu. Meali de kabaca : “Şu an bu gördüğümü görüyor olamam değil mi... ama görüyor olsam da bir itirazım olmazdı sanırım...yahu bana neler oluyor!?!?*%&!%