Yiğit- Sibel- Emir-Kübra | Şeref Meselesi


Şeref Meselesi'nin kahramanları bize yabancı bir zeka, örf adet, yaşam biçimini haiz kalemler tarafından yaratılmış karakterlerdi. Onları uyarlarken dikkat edilmesi gereken en önemli unsurlardan biri de İtalyan entrikalarının ve yaşam biçiminin bizim seyirci tarafından kolay yutulur lokma olmaması, inandırıcılık eşiğinin bu nedenle de çok yüksek tutulması gerektiğiydi. Ancak uyarlamacılar, seyircinin karakterlere inanmak için ihtiyaç duyacağı makul süreyi doğru değerlendiremediler. Serinin alametifarikası olan "zaman atlamalı" hızlı akış dezavantaja döndü. Bütün karakterler karton kaldı. Yiğit, Sibel, Derya, Emir, Kübra omurgasız, içi boş karikatür tipler olarak ekrana çıktı. Kriz sinyalleri çaldığı andan itibaren de rüzgarda savrulan çaresiz yapraklar gibi yön ve tip değiştirdiler.

Ancak daha önce de belirttiğim kişisel kriterlerime dayanarak yani her durumda oyuncunun karakterini savunması prensibine göre bu hikayede "ziyan edildi" diyebileceğim karakter Kübra olur. Kübra, hikayenin sacayağı değilmişcesine sırf "Yiğit-Sibel Aşkı" seyirci tarafından sevilsin diye her bölümde oradan oraya savrulan, ne tam kötü, ne tam iyi, ne tam mağdur, ne tam insan olamayan bir fırdöndüye evrildi. Burcu Biricik ise karakterinin yaşadığı değişimlerini savunarak oynadı. Küçümsemeden, ilenmeden, repliğini söylerken kaşını gözünü eğmeden, izleyene "Bak bunu yazdılar ama ben sevmedim ve kafama göre oynuyorum" hissi geçirmeden... Benzer durumda aynı direnci gösteremeyen meslek büyüklerine nazaran ve deneyimsiz olmasına rağmen vazifeşinas bir edayla işini yaptı.

O nedenle de nazarımda son yılların en ziyan edilmiş karakteri Kübra oldu. Kalbimde yeri bakidir ancak hikayenin diğer karakterleri gibi Kübra da bir süre tık kaygulu listelerde yer edinmeyi başarsa da unutulmaya mahkumdur.