Bazı oyunların havası fazla solunur. Bir kez yetmez izlemeye. Doyamazsın, doymazsın, tekrar tekrar izlemek için götürür ayakların seni oraya. Sadece bazı oyunlar değildir elbet. Tıpkı birkaç kez izlediğiniz filmler, sezonlarını kaç kere bitirdiğini saymadığınız diziler, farklı zaman dilimlerinde okuduğunuz kitaplar gibi...

İşte Duncan Macmillan'ın yazdığı, Barış Arman'ın çevirdiği, Mehmet Birkiye'nin yönettiği, Engin Hepileri ve Nergis Öztürk'ün oynadığı Akciğer oyunu da bunlardan biri. Uzun yıllardır sahnelenen oyun hala bugün (belki de giderek artarak) sorgulamasını yaparak ve sorularını sorarak ilerliyor. Çünkü ne sorular ne sorunlar ne de sorgulamalar insanoğlu yaşadığı müddetçe son bulur. Oyun bunlara cevap veriyor mu? Kısmen evet diyebilsek de aslında biraz daha her izleyicinin kendi fikriyle harmanlanıyor. Bambaşka duygu ve düşünceleri sunan Akciğer oyunu aslında çok basit ve bir o kadar da karmaşık bir soruyla karşımıza çıkıyor: "Acaba çocuk yapmalı mıyız?" İşte bu sorunun cevabını oyunun iki muhatabı olan akademisyen kadın ve müzisyen erkekten dinliyoruz. Mesela isimleri gerekli miydi bu soruların cevabını ararken? HAYIR! Memleketleri? HAYIR! Her şeyden bağımsız bir o kadar da herkesle iç içe geçen tek perdelik bi' metin, aslında metinden çok hayat hikayesi...

Bir kadın ve bir erkek. Yaptıkları mesleklere bakınca ve bulundukları koşulları gördükçe statü olarak da ortalama/ ortalama üstü olarak algılıyoruz. Peki birbirlerini sevmeleri yetiyor mu çocuk yapmak için? Dünyaya gerçekten çocuk getirmeleri gerekli mi? Kendilerini iyi insan olarak da düşünüyorlar. (Yer yer duyuyoruz bu haykırışları) Hayır, mesela onlar kendilerini iyi insan olarak adlandırırlarken acaba dışarıdan da öyle mi görünüyorlar? Evet, evet Akciğer oyununu uzun yıllar sonra tekrardan izlediğimde yine aynı noktayı düşündüm. İyi insan olabilmek kime göre neye göre. Ya da diyelim çoğunluğa göre iyi insanlar, kabul ettim. Pekiiiii iki iyi insan iyi evlilik yapar diye garanti var mı? Bu evlilikten de yüzde beş yüz iyi çocuk gelir mi dünyaya?

Bir kadın ve bir erkek. "Acaba çocuk yapmalı mıyız?" Sorusuyla aslında kendilerini de sorgulama sürecine de giriyorlar. Küresel ısınma, terör, iklim krizi, doğal felaketler, dünyanın bin bir hali ve sorunu varken hem de... (Kahrolsun, bağzıııı bilinçli insan olma halleri^^) Sadece bunları da görmüyor tek sorunun cevabında. Kadın gözünden bakışı, erkek gözünden bakışı da izliyoruz her bir sahnede. Kadın da erkek de kartlarını açık açık oynuyor her yerde.

Küçük alan büyük hayal gücü... Üst taraf bulmaca alanı alt taraf cevapları bulma alanı....

Her yerde dedim, çünkü oyun aslında küçücük bir alanda geçiyor. Yalnız o küçük alan öylesine güzel hayali bölmeler halinde sunuluyor ki bizlere tüm mekanları görebiliyoruz tek bir eşya olmadan. Oyunun ışık ve dekor tasarımını yapan Cem Yılmazer öyle bir matematik kurmuş ki izleyen hiç kimse "Aaaa orası neresiydi?" Diye sormaz bile. Yönetmen Mehmet Birkiye'nin de burayı aktif rahatlık olarak resmetmesiyle de boş sade alan taçlanmış adeta.

Kostümlerle ilgili daha önce oyunu izledikten sonra kostümleri pek beğenmedim diyen arkadaşlarım olmuştu. Yalnız ben onların yerine de beğendim. Çünkü orada kadın ve erkeğin iç dünyasını temsil ediyorlar bi' nevi. Farklılıkları ve aynı noktada birleşmeleri. (Kostümleri beğenmeyen herkes bi' de bu gözle bakabilir mi? Sonra yine konuşalım üzerine^^)

Veeee geldik sahne üzeri kahramanlara. Assolistler en sona saklanırmış. Tek perde, sağlam repliklerle donanmış ve eşyanın olmadığı bir alanda böylesine yüksek performansları için Engin Hepileri ve Nergis Öztürk'e (uzun uzun replikleri bi' seferde takır takır söylemesi de extra) teşekkürler. Anlattıkları her cümleyi yaşamaları, yaşadıkları her anı seyirci yokmuş gibi resmetmeleri, seyirciyi aslında içlerine aldıkları muhteşem enerji ve birbirleriyle olan paslaşmaları için alkışlar.

Kendinize, sevdiklerinize bir iyilik yapın ve Akciğer'i izleyin, izletin. Mahrum kalmayın böylesine sağlam oyunlardan. 

Sevgiler...

* En yakın oyun tarihi: 10 Şubat Moda Sahnesi