Halt and Catch Fire’ın ilk sezonunu hatırlıyorum da… Özellikle ilk yarısı, asla akmayan, karakterleriyle ve dönem dekoruyla ne yapacağını bilemeyen, Mad Men olmaya özendiği halde parodi olmaktan kaçamayan bir işti. Sonra bir anda yazarların kafasında bir şimşek çaktı ve dizi bambaşka bir gidişata oturdu. İlk birkaç bölümün acı tadıyla ortalama bir sezonla yılı kapadık. Sonra ikinci sezon geldi ve spot ışıklarını dizinin yıldızı olduklarını çığlık çığlığa bağıran iki kadının üzerine çevirdi. O günden sonra da televizyonun izlemesi en zevkli, en sürükleyici, en gerçek hikayelerinden biri olarak yayın hayatına devam etti. Final sezonu da farklı değildi. Akıttığım gözyaşlarının hesabını yapmayı bırakarak kendimi bu çok sevdiği dört karakterin hikayesine teslim ettim. Final bölümünü izlememizin üzerinden hatırı sayılı bir süre geçmesine rağmen hepsini hala çok özlüyorum, ne yaptıklarını merak ediyorum. Bu bana ilk defa olan bir şey, bir dizi karakterini gerçek bir insanmış gibi özlemek… Güzel bir duyguymuş, insanın içini ısıtıyor. Siz de izleyin, sizin de ısınacaktır, eminim.