Seyredilen ve seyredilemeyen (Malum çekilen ve fragmanlarda gösterildiği halde yayınlanmayan sahneler hiç de az değil.) bütün yansımalar içinde en tüyler ürperteni tartışmasız biçimde Ömüş’ün elinde bir buket çiçek göründüğü anda başlayanıdır. Senaryo öyle bir yazılmış, Barış Arduç öyle bir oynamıştır ki 14. bölüm ve 32. bölüm arasında haftalar, aylar olması önemsizdir. Çünkü benim gibi şans eseri (Bahtsızlık desek daha mı doğru belki?) tam da o gün döne döne dağ evinde uçurumdan yuvarlanan Ömer'i izlemeseniz de kendinizi anında bir gerilimin içine düşmüş, kalbiniz sıkışırken buluverirsiniz. Beyin de boş durmaz bu sırada elbet. İhtimaller sınırsızdır... Yoksa Ömer’den önce Neriman gelip kızı yine darmaduman mı etti? Hayır hala orada konuşuyorlar ve Ömer oyuna dair ipucu mu bulacak? Yok canım Defne oradadır orada kaç haftadır bekliyoruz artık üzmezler bizi! Ama daha önce de yaptılar.. Ooff ki ne off! Derken nihayet sonsuz devire çıkmış kalp ve beyin iflas etmeden halimize acırlar. İlk bakışta aynı istikamete gidiyormuş gibi duran sahnelerden biri ayrılığa biri kavuşmaya çıkan yola kıvrılır. İkinci sezonda asla görmek istemediğin ne var diye soracak olurlarsa hiç düşünmeden buket cevabını verecek izleyiciler huzurunda çiçekler toprağa, Ömer Defne’sine ve bir yansıma daha amacına ulaşıverir.