Kimsenin evladı olmamak... Ne kadar sert ne kadar korkutucu, uzaktan bakıldığında bile insanı ürpertirken kim bilir bunu yaşamak zorunda kalanlar için nasıl buruk bir durumdur dedirten o eksiklik... Evet böyle bağıra bağıra gelen yansıma sahnelerden ziyade daha ince ayrıntılardakileri sevdiğimi söylesem de bu başka. Ömer'le Defne'nin yalnızca iki sevgili değil, oturup dertleşebilen birbirleriyle yaralarını sarabilen iki dost, iki hayat arkadaşı olacağına dair bizi inandırmasından. Sahneyi tamamlayan, arkada usul usul çalan o "Ben varım!" dan... Ve bir de bugünlerde en az onun kadar yakıştırdığım başka bir şarkıdan..."Bakmayın bu halime ben daha büyümedim, annem öptüğünde geçen o yaralarımı özledim." diyor Işıl Yücesoy o muhteşem yorumuyla. Hepsi bir araya gelince de kendimi tutamıyorum tabi. Oofff diyorum keşke bir girse diziye, böyle büyük büyük, rüzgârıyla girse. Ömer'in anne yadigarı bir akrabası belki. Kimsenin evladı olmayan bu iki kalbe nicelikte gayet yeterli görünse de ne kadar nitelikli olduğu tartışılmaya müsait bunca akraba arasında biraz kol kanat gerse. Bencillik, yalancılık içinde boğulmuş herkese sevgi, asalet, iyilik nasıl bir şeymiş hatırlatsa. Hiç fena olmazdı hani. Hazır yeri gelmişken buradan da ‘Gönüllü Cast Hizmetleri.’ yazısına mı zıplasam acaba? Ama yok yok şimdi orada da 3. kişi filan derler malum bizim de bünyede gerginlik yapıyor uzak durmak en iyisi çünkü sonra sıkıntı oluyor, sürpriz sorunlar oluyor biz uğraşıyoruz yani! Yolarım ayol!