Hayat, kimi insana yaralarını saklamayı öğretir. “Yaralarını gösterirsen büyüyemezsin, yaralarını gösterirsen güçlü olamazsın.” der. Ağlarken gözyaşlarını saklamayı da öğretir hayat, gülerken korkmayı.

Tanıştığınız anda kalbinizi ısıtan insanlar vardır, bir de sonradan sevdikleriniz. Bir de sevdiniz mi, sevmediniz mi bilemedikleriniz. Kerim’in aşkıyla büyüyen, kendini büyüten, bir dala tutunmak için ilk önce kendiyle mücadele eden Hülya… Sahi, hangi gruba aldınız Hülya’yı? Tanıştığımızda heyecanı sesinden taşan, kırgınlıkları gözünden okunan biriydi Hülya. Önce biraz kızdım, sonra ona sarılıp sarsıla sarsıla ağlamak istedim. Çocuk yüreğine dokunmak, çocuk yüreğini iyileştirmek. Demlendi fikirlerim, bir sonraki buluşmamızda sanki yıllar süren bir dostluğa ortakmışız gibi hissettim. Bundan sonrasında iki eski arkadaştık biz, hüznünü kendi hüznüm bildim.

Bir çay koydum ocağa; çaydanlık fokurdarken, geçmiş canlandı gözlerinde. Gözlerinin maviliklerine daldım, onu çekip alayım istedim bu sonsuz kırgınlıktan. Anlattı, ben dinledim. Anlatacak, ben dinleyeceğim. O anlattıkça çözeceğim şifrelerini, kırgınlığının sonsuz mutluluğa dönüşmesi ise tek dileğim…

Hülya, yaralarından arınsın istenen bir dost. Hülya, kalbi hiç incinmesin istenen bir kardeş. Bugün, Hayat Şarkısı'nın Hülya’sını anlatacağım size.