Bak sen şu Bahri Baba’ya. Her şeyin farkındaymış meğer. Hayatta en değer verdiği insan olarak umutların en büyüğünü aşılıyor olmasın Sefer’e?

Bahri: Eh, hadi anlat bakalım. N’oldu o iş?

Sefer: Hangi iş baba?

Bahri: Âşıktın hani, seviyordun.

Sefer: Baba o iş zor.

Bahri: Doğru dedin, Sema zor kızdır.

Sefer: Baba sen nerden…

Bahri: Aşk sır kaldırmaz Sefer, illâ bir yerden açık bulur. Sen onu konuşmazsın o seni konuşur, anlatır her yerde. Hadi, anlat şimdi, ne oldu?

Sefer: …

Bahri: Anlat evlâdım.

Sefer: Bi’ gece evine bırakıyordum, dayanamadım, çektim arabayı yolun kenarına. Dedim böyle böyle, sana vuruldum, seviyom. Ama yok baba, dönüş yok. Öyle bekliyoz.

Bahri: Neyi bekliyorsun?
Sefer: Bi’ güler yüze tâbiyim baba, ama o da yok.
Bahri: Âşıklık zor meslektir evladım. Sevdiğinden bir şey beklemek olmaz. Âşıklık vermek mesleğidir, almak olmaz. 
Sefer: N’apıcaz peki?
Bahri: Nazını çekeceksin, gerekirse bir ömür bekleyeceksin.
Sefer: Peki hiç sevmezse?
Bahri: Ya severse?