Sosyal antropoloji dersi için insan doğası ile ilgili okuma yaparken izledim The Walking Dead’in malum dokuzuncu bölümünü. İnsan doğasına dair bir bölüm olarak karşıma çıkması güzel oldu. Bu bölüme dair hislerimi dökmeden önce genel olarak diziye dair bir yorum yapmak istiyorum.

 Darly giderse giderim! Kesin bilgi.

The Walking Dead ile doktora tezimi yazarken tanıştık. Hem tez yazıp hem diziyi izlemek sanılandan kolaydı (birkaç bölüm dışında). Çünkü dizinin genel bir atmosferi var. Her sezon genel olarak durgun gidiyor. “Lanet olsun, bir daha izlemeyeceğim” diyorsunuz. Ama tam bu cümleyi kurduğunuz hafta, öyle bir bölümle ekrana geliyor ki diziyi neden izlediğinizi hatırlıyorsunuz. Örneğin, bölümler boyunca aradıkları kızın ahırdan walker olarak çıktığı bölüm. Peki, biz bu diziyi niye izliyoruz?

Bunun son sezon dokuzuncu bölümle kanıtlanmış bir nedeni var: İnsan faktörü için izliyorum(z). O kadar teknolojik bir çağda yaşıyoruz ki artık beyin dalgalarımızdan ne hissettiğimizi anlayan robotlar üretiliyor. Ancak The Walking Dead kıyamet sonrası bir dünyada bile olsa hayatta kalmak için gerekli unsuru hatırlatıyor. İnsan faktörü dediğim şey bu. Ne kadar akıllı mekaniklerimiz de olsa insanın yaptıkları, yapmadıkları, hataları, seçimleri ile şekillenen bir dünyada, doğada yaşıyoruz. Ve bu önemli. Çünkü insan faktörü olmadan çoğu şey ayakta kalmıyor. Alexandria gibi.

 Elm Sokağı'ndan daha ürkütücü

Malum dokuzuncu bölüme dönelim. Alexandria’ya ilk girdiğimiz andan itibaren beni rahatsız eden bir durum vardı. Çok mükemmel, çok hijyenik idi. Başka bir deyişle, orası ya bir araftı ya da ütopya. Çünkü insan doğası, gerçekliği ötesinde işleyebileceği inancı ile yönetiliyordu. O duvarlardan içeri Rick ve arkadaşları girdiğinde aslında resim tamamlanmış oldu. Çünkü insan kusurludur. Ve hatta bir hata üretme makinasıdır. Pişmanlıklar, keşkeler, acabalar ile dolar taşarız. Alexandria’dakilerin farkında olmadığı ama Rick ve arkadaşlarının bildiği bu gerçeklik dokuzuncu bölümde bir ütopyaya son verdi. 

Yazı devam ediyor…