Bir mahallenin iki delikanlısı… Bir yanda mahallenin süper babası ve “kazanovası” Fikret. Diğer yanda mahallenin abisi ve müzmin bekarı Nihat ve bu iki kan kardeşin ortasına bir bomba misali düşen Deniz. Deniz rengi gözleriyle, iç yakan bakışlarıyla, duruşuyla, gülüşüyle Deniz zaten aşık olunmayacak gibi değildir. Fiko da Nihat da tutulur Deniz'e ama ikisi de bir süre bu durumu birbirinden saklar. 

En sonunda Nihat açılır Fikret'e ve Deniz'e olan aşkını anlatır. ..Ve ağzının payını alır. Çocukluk arkadaşı, kan kardeşi Fikret; Nihat'ı yerin dibine batırır. Nihat, Fikret'e “Sen iste, ben aradan çekilirim” dese bile, Fikret'in sinirden gözü bir şey görmez, Nihat'a söylemediğini bırakmaz; onun Deniz'e uygun olmadığını söyler ve kavgaya girişir.

Oysa Nihat ne de haklıdır bu tartışmada. “Ben neysem oyum” der Fikret'e. “Kendimi kadınlara beğendirmek için tiyatroya, sinemaya gitmiyorum” der. “Beni ben olduğum için sevsin, diplomalarım için değil” der.

Ama seyirci yan rolün değil başrolün aşkının kazanmasını ister her daim. Seyirci istemese de senarist ister, yapımcı ister, illa isteyen birileri olur. Herşeyin sonunda onu olduğu gibi seven, naif, arkadaşı için aşkını kalbine gömmeyi kabul eden Nihat değil; aşkı uğruna kan kardeşini gömmekten, onunla kavga etmekten çekinmeyen Fikret kalbini çalar Deniz'in…