''Sevmek'' sınavından hep kırık not almış bu milletin örnek alacağı tek adamdır belki de Bilal. Bilal'ın kitabında ''aşk'' Ahu'ydu, Ahu da Ecevit. Ecevit, Ahu'ya aşıktı ama başkasıylaydı. Ahu, Ecevit'e aşıktı ama Bilal ile birlikteydi. Belki de ekranın gördüğü en arabesk aşk çıkmazıydı onlarınki. Kopmaz bağlarla örülmüş kardeşlik en büyük marazdı bu büyük yangınlara. Böylesine zehirli bir döngünün içinde tek gün dahi vazgeçmedi aşkından Bilal. Tutup çekmek istedi kolundan; ''Sensiz ölüyüm lan ben!'' demek istedi ama yapamadı. Çünkü Ahu nasıl aşk demekse, Ecevit de kardeş demekti. Bilal hep en zayıf noktasından sınandı. Hayat en zor sorusunu ona sordu; Aşk mı? Kardeşlik mi? Tek bir an bile umut görse Ahu'nun gözlerinde, belki de aşk diyecekti ama biliyordu; Ahu hiç bir zaman Bilal'i sevmedi ve dahi sevmeyecekti. Her derdinde Ahu'yu aradı, her kanadığında istedi ki Ahu sarsın yarasını ama olmuyordu. Çünkü yine biliyordu; O Ahu'ya bakıyordu, Ahu başkasına... Bilal bir kere aşık oldu ve onun da tahtı sarsılmadı hiçbir zaman gönlünde. 

Ecevit, Bilal var diye Ahu'ya gidemedi, Ahu, Bilal için kapadı gönlünün kapılarını. Ama o hayatta en çok acıyı şüphesiz Bilal çekiyordu. Başkasıyla olmayı denedi, olmadı. Kızın ilk öpücüğünde çocuklar gibi Ahu'ya koştu, Ahu yoktu. Ahu Bilal'e vefa gösterip tekrar döndüğünde ise yine yine biliyordu; Ahu O'nu da seçse, aşk Ecevit ve Ahu'yu seçmişti. Geriye tek birşey kalıyordu; Sevdiğin için O'ndan vazgeçmek. Dramatik hikayelerin en klişe olgusu bile bir başka güzel duruyordu onlarda. Her şeyiyle gerçekti, sertti. Duygusal boşluklarımın tavan yaptığı dönemlerde; beni nasıl sardığını, bana nasıl iyi geldiğini ama aslında nasıl bir acıya tanıklık ettirdiğinin farkında olmadan geçti ekrandan Suskunlar. Bana kalan da, ömrümün en unutulmaz anlarının tek şahidine gönlümün en temiz sayfasını ayırmak oldu…