“Dünyanın ekseni 12 santim kaydı Behzat, sen bana bir santim bile yaklaşmadın.” Ömrüm boyunca duyacağım en güzel repliklerden birini Savcı Esra’nın ağzından duydum. Esra’dan Behzat’a, sevdiği adama; bolca isyan içeren ve öylesine içten…

Bazen bazı diziler, bazı karakterler, bazı replikler canınızı yaksa da ruhunuza iyi gelir. “Mutsuzluğa da var olmak” budur belki de. Tıpkı Esra’nın Behzat’a dediği gibi. Behzat Ç. de öyleydi benim için. Acılarıyla acı dolmak, tek bir tebessümlerini mutluluk saymaktı. İçime işleyen hüznü bana iyi gelirdi.  

Ekranın unutulmaz çiftleri denilince de ilk aklıma gelenlerden biridir Behzat’la Esra. Aşkın hırçın yüzüyle tanıştırandır, taş gibi duran adamların kalbinde sıcacık bir sevgi olabileceğini gösterendir. Güzeldir. Ve aşk, adamı da kadını da güzelleştirir; buna inanırım. Behzat Ç. de Esra’nın aşkıyla güzelleşen bir adamdı.

 “Sen ancak birisi öldüğünde duygusal yaklaşıyorsun. Senin duygu radarına girmek için illa ölmek mi lazım Behzat?” demişti Esra… O gün, ansızın yere yığılınca gözünden tek damla yaş dökmeyen var mı? Peki ya Behzat’ın o muhteşem “Beynimin içinde bebek var…” tiradında gözyaşlarını içine akıtmayan? Peki yazıyı okurken, gözlerinin önünden sahneler akmayan var mı? Özlemeyen?

Behzat ve Esra’yı özel kılan sadece afilli cümleler, tutkulu sahneler değildi. Behzat ve Esra’yı özel kılan en büyük sebeplerden biri Erdal Beşikçioğlu ve Canan Ergüder’in muazzam enerjisiydi. Erdal Beşikçioğlu da Canan Ergüder de izlemeyi, anlatmak istediklerini yaşamayı en çok sevdiğim isimlerdendir. Ve bazen iki dizi karakteri, sadece dizi karakteri değildir. Bizdendir, içtendir, özlenendir…

Özledik be Amirim! Özledik be Savcım! Behzat’ı, Esra’yı özledik…