Alper Saldıran bize iki Türk kahvesi söyledikten sonra konuşmaya başladık.

Çapkın, paragöz bir karakter Mustafa. Gününü kurtarma derdinde biraz da serseri.

Öyle bir moda mı varmış? Bad boy değil de Mustafa kendisi öyle olduğu için öyle, olduğu gibi.

Ama genleri Ege’li sonuçta.

Yaşayacaktır, sadece Ege’nin atmosferinden değil Zeliş’le tanışması ve sonrasında gelişen olaylar da etkileyecektir.

Ben mimarlık okudum o yüzden dizi izlerken mekan ve hikaye ilişkisi de dikkatimi çekiyor. Sizce aynı senaryo başka bir yerde çekilebilir mi? Ege bu hikayenin olmazsa olmazı mı?

Olmaz sanırım, burası bambaşka. İnsanı, doğası bambaşka. Bir kere ışık çok farklı, görüntüler çok güzel. Ben İstanbul’da da bu tempoda çalıştım ama set bittiğinde bu havayı solumak, gece yıldızları görebilmek dinlendirici.

Herkes zor diye soruyor ama benim için zor diye bir şey yok. Bir de her zaman yapabileceğimi yapmaya konsantre olurum, kontrolüm dışında gelişen durumlar için kendimi strese sokmam.

İstanbul Devlet Tiyatrosunun Üsküdar sahnesinde Çehov Makinesi’nde.

Yok değilim, dışarıdan oynadım.

İnan 1. bölüm yayınlanacak ben daha 2. bölümden sonra ne olacak bilmiyorum.

Evet o var. Ben mesela filmin sonunda ne olacağını bilsem bile o filmi izlerim. Ama bizim insanımız filmin sonunu anladığı anda izlemeyebiliyor. O yüzden sonunu bilsem de söylemem. E tabi hikâyenin içinde düğüm var. O düğümün çözülmesi ve yeni düğümlerin oluşması gerekiyor.

Evet, keyifli. Zaten öyle bir iş ki sevmeden olmuyor.

Benim sorularım tükenince Alper Saldıran bana soru sormaya başlıyor; ‘ E sen mimarlıktan buralara nasıl geldin’ diye. Ben de RaniniTv’yi anlatıyorum sonra da amatörce bu işle ilgilendiğimi söylüyorum. O zaman çok güzel bir şey söylüyor: “İnsanın yüreği her zaman amatör kalmalı. Ben de amatörüm”