Kişisel olarak çok yoğun ve dolayısıyla da yorulduğum bir
hafta geçirdiğimden mi, yoksa 64. bölümün biraz fazla “dingin” olmasından mıdır
bilmem ama Cuma akşamı bölümü yarı uykulu gözlerle izlediğimi itiraf etmeliyim.
Eski düzenin yeniden kurulmaya çalışıldığı, dolayısıyla da bir parça durağan
giden, pek bir gelişmenin olmadığı bir bölüm izledik. İki haftadır güzelce
giderken, aniden Süreyya’nın Faruk’a arabayı kenara çektirip durdurması gibiydi
bu bölüm, frene bastı.
Televizyonda bölüm anlamında bu durağanlığı izlemek çok
keyifli bir şey değilmiş ama gerçek hayatta böyle durup da anın tadını
çıkartmayı başarabilen insanlara çok imreniyorum. Bir tatildeysem eğer, gelecek
haftayı, dönüşte yapacağım işleri filan düşünmeden bunu ben de yapabiliyorum
ama iş gününün ortasında, kafamın içindeki ajandayı kapatıp dinlenmeyi asla
beceremiyorum. Benim kafamda sürekli listeler dönüyor; gidilecek yerler,
yapılacak işler, yazılacak yazılar… Ben de bu iş için bir Süreyya sipariş etsem
acaba işime yarar mı? Yoksa sadece Faruk’a kadar mı kaldı?
Şu ateşin başına bir koltuk da ben çekebilir miyim?
Süreyya’nın amatör terapisi Faruk açısından yeterli, Adem
ise her zamanki gibi İdil Hanım’la terapideydi. Zaten onları izlemeyince bir
şeyler eksik kalıyor. Bu sahne, beni bölümde en çok etkileyen iki sahneden
biriydi. “Arkadaş” mevzusu açılınca
düşündüm de, sahiden Adem’in hiç arkadaşı yok yahu. Hikayesi Boranlara o kadar
eklemlenmişti ki, onlardan bağımsız bir çevresi olmadığı hiç dikkatimi
çekmemişti. Belki de, Adem’i iteleyen birileri olmamasına, kimi zaman terapide
sinirlenmesine veya zorlanmasına rağmen, ısrarla ve aksatmadan İdil Hanım’a
gitmesinin esas nedeni de bu yalnızlığıdır. Çünkü birilerine kalbini açmak,
güçsüz görünmekten veya yargılanmaktan korkmadan içini dökebilmek herkesin çok
kolayca yapabileceği bir şey değil. Adem’in de bunu başkalarına yapamadığını,
zaaflarını gösterince insanların bunları ona karşı kullanmasından korktuğu için
kalın duvarlarının arkasına sığındığını biliyoruz. İdil Hanım’ı da bu açıdan
bir dost gibi kullanıyor olabilir.
“Bir ömür boyu yol
gittim, bir arpa boyu yol alamadım.” cümlesi tam olarak Adem’in durumunu
özetliyor aslında. Daha önce de ezberleri bozmak konusunda konuşmuşlar, hatta
Adem o dönemler İdil Hanım’ın telkinlerinin etkisiyle Can’a “Hayatı ezbere yaşamayacaksın. Çünkü
ezberlediğin şey yanlışsa eğer, yine böyle sağlı sollu tekme tokat dayak yiyen
yine sen oluyorsun. Ben bu hayatta ezberlerimi bozmaya karar verdim.” diye
kafa tutmuştu. Ama o zaman da şimdiki gibi, mutluluktan korkuyordu ki “Hayatımda ne zaman iyi bir şey olsa, sonra
mutlaka kötü bir şey olur.” demişti. En çok etkilendiğim, üzerine uzun uzun
düşündüğüm bir sahneydi bu, o yüzden de aklımda kalmış. Bu bile, o zamandan
beri arpa boyu yol alamadığını, bu kısır döngüyü kıramadığını gösteriyor. Mutlu
olmak kolay demedi hiç kimse.
Yerini, yurdunu hiç bulamamış, hayattaki amacını da
kaybetmiş Adem’in “Gömün beni, bari mezarım olsun.” serzenişi içimi çok acıttı.
Yanılmıyorsam terapide ilk defa ölmekten bahsetti ki bu çok hayra alamet bir şey
değil. Mevcut durumdansa, ölümü yeğlemek çok dibe vurmuş, hayata karşı çok
karamsar, çok küskün bir bakış açısı. İdil Hanım’ı da, Adem’i de bu cümle biraz
korkuttu. Bölüm sonunda hatırlayınca beni de epey bir korkuttu. Aman diyeyim…
Yazı devam ediyor.