Ne diyorduk? Bir yıl.. Bir koca yıl ya da göz açıp kapayıncaya dek geçip giden bir yıl.. Neriman’la yüzleşmesinden ve Şükrü’yle
yaptığı konuşmadan sonra kıyamadım Ömer’e, ona bu kadar anlayışsız davrananlara
da bozuldum. Mutsuz giden Ömer’in
tonlarca mutsuzluğuna bir de pişmanlık ekleyip, “Bana söyleyemediyse vardır
benim de bir hatam” demesi, diyebilmesi, hatta hatayı kendine görüp Defne’nin
acısını da kendisine eklemesi.. Bunların hepsi Ömer’in hafifletici sebepleri
old, ben ve içimdeki sesler için. Eğer geri dönmek gerekirse şu koskoca bir yıl
mevzusuna.. Terk edişi ile haklı olan Ömer’in İtalya günlerinin günahı, “Hiç
özlemedin mi beni?” patavatsızlığının ayıbını da bölüştürmek lazım geçen onca
mutsuz aylara, haftalara, günlere, saatlere ve hatta dakikalara. Roma’nın farklı köşelerinden farklı kadınları ile çıkan
Ömer’in, Defne’sinden ayrı kaldığı bir yıl boyunca haklı olmanın mutsuzluğunu
ve pişmanlığını yaşadığını görmek.. İşte tüm bunlar arada kalmaya doyamayan
beni bir kez daha kararsız bırakıyor..
Kendi içimde Ömer’i tartışırken ansızın Defne çıkıverdi
karşıma. Tam da çıkıverdiği anda gurur dolu bir bakış belirdi yüzüme fark ettim
bu kez. Gurur duyuyordum çünkü Defne ile. Gücüne, yaşadıklarına, dik duruşuna..
Ama en çok da kendini dinlememek için anlattığı masalı ile gurur duydum. Gidenin
arkasından kalan olmanın eziciliğini sadece yalnızken giyindiği için de
mutluyum tabii. O her ne kadar “bitti, bittim ben de, bitti” dese de” bit” demek
ile bitmeyeceğini, bu tarz işlerin laftan anlamayacağını da en iyi o biliyor.
Kendini kandırmak isteyen her insanın yaptığı gibi ilk önce başka insanları
kandırmanın gerekliliğini öğretmiş ona bu koskoca bir yıl. Yüreği yanmış,
çaresizlik içinde nefesini tutmuş. Eski Defne rolünü çoktan bırakmış. Bu yeni
rolü için çok kez prova yapmış belli. Dalgınlıktan olsa gerek hayatın
doğaçlamaları çok daha fazla sevdiğini unutmuş.
Şahane masallar dinleyecek İso, çok şanslı..
Durup durup düşünüyorum. Ne zaman vazgeçeriz acaba illa
birini haklı görme zorunluluğumuzdan? Ne zaman öğreneceğiz acaba söz konusu aşk
ise, tek taraflı mutsuzlukların olmayacağını.
Ya da daha büyük bir cümle kurayım ne zaman kabulleneceğiz, mutsuzluğun
aşkın en yakını olduğunu. Aşk , paramparça olmaya rağmen affetmek için, sudan
sebepler uyduranların için de boğulduğu bir dengesizlik denizi. Haklı ya da haksız olmanın
taraflarca umursanmadığı garip bir duygu.. Sonra aklıma bir soru geliyor, Ömer
sayesinde. Şimdi içimdeki sesleri susturup kendimle baş başa kalarak soruyorum.
Önce zamanı alıyorum karşıma. Büyüksün, hafifleticisin ve hatta bazen
iyileştiricisin kabul. Fakat senin yüceliğine, iyileştiriciliğine(!) ve hatta
koskoca sana rağmen, şahane bir an yaşanana dek senin ne önemin var ki? Aldıklarının
borcu şahane an tarafından ödenecek, ben kefilim.. İşte o şahane ana kadar,
Defne’nin kırgınlıklarını, Ömer’in sevgi dolu çabasını hayranlıkla izleyeceğim.
Devam et Ömer, o ‘şahane an’a kadar mücadele etmeyi bırakma. İşte o zaman hem
zamana, hem de haklıyı koruyup, haksızı susturma heveslisi herkese şahane bir
masal anlatacağız.
Merakla açtığımız yeni sezon tatmin edecek şekilde
ilerliyor. Gelecek bölümler için aralayacağımız bir sürü kapı var. Bunların en
önemlisi Pamir.. Neriman’ın tüm bu yaşananlardan sonra Ömer’in affına sığınmak
için oyunu iptale kalkışması ihtimal dahilinde olur mu bilmiyorum. Neriman ve
oyun hakkındaki kararları sayesinde Pamir’in de derdini anlayacağız. Canı
sıkıldı mı çekip giden, sıvışmayı hobi haline getiren Pamir bu kez inat edecek
mi yoksa suyun bulandığını görüp o çok sevdiği denizlere kaçacak mı bekleyip
göreceğiz. Ve elbette Defne ve Ömer’in yüzleşmesi içinde şimdiden rüzgarın o
usul usul gelen ayak sesini duyabiliyorum..
Not: “Kraldan çok kralcı olma” mottosundan nefret etsem de
söz konusu kral Ömer İplikçi olunca işler biraz zorlaşıyormuş..
Zamanla
aranızın iyi olacağı mutlu ama çok mutlu günler..
Sevgi ile.