Biz Serhat Özcan’ı Bir Demet Tiyatro’da “tirbuşon” olarak tanımıştık. Ama o Öyle Bir Geçer Zaman ki’de öyle bir karşımıza çıktı ki çıkmaz olaydı dedik. Sezonun son bölümlerine doğru ortaya çıkan Tuğrul’u, daha doğrusu psikopat Tuğrul’u, Arif’in kuzeni olarak tanıdık. Yıllar sonra Arif’ten intikam almaya gelen Tuğrul, Arif’in değer verdiği herkese acı çektirdi. Dizinin dönem dizisi olmasını da göz önüne alırsak, aslında o zamanlarda yapılan gizli kapaklı işlere de bir gönderme olduğunu söyleyebiliriz. Tuğrul, istediği adamı ya da kadını istediği yerden alıp rahatlıkla, kimseye hesap vermeden işkence edebiliyordu.

Mete’ye yaptığı işkencelerin haddi hesabi yoktu. Mete’yi çok farklı bir insana çevirmişti. Geceleri bağırarak uyanıyordu, eski sevdiğini görmezden geliyordu, hayata adapte olamıyordu. Mete’nin bu değişiminin mimarı sadece Tuğrul’du. Tuğrul bunları yapmakla kalmadı tabii. Cemile’ye sarkıntılık yaptı, taciz etti, dalga geçti, kısaca Cemile’yi her şekilde istismar etti. Mete’nin hayatını sömürdü. Sanırım en çok Mete’ye yaptıkları beni etkilemiş. Tabii en sonda da Arif’i ele geçirip ona işkence etmişti. Yani bu günahsız insanlarla oyunlar oynadı, eğlendi, mutlu oldu. Psikopatlar genellikle yaptıklarından suçluluk ve pişmanlık duymazlar. Sanırım onlarda vicdan namına bir şey kalmıyor.

Bana göre bu hayatta yapılan kötülükler de iyilikler de illa ki sana geri dönüyor. Tuğrul için de bu böyle oldu. Tuğrul’un da yaptıkları cezasız kalamazdı. Hayatını mahvettiği Mete tarafından yakalandı. Psikopat Tuğrul artık acınası bir hal almıştı gözümüzde.  Herkes ektiğini biçermiş hayatta. Tuğrul “polisler kurtardı beni, oh be” derken herkesin gözü önünde öldü. İşte adaletli hayat diye ben buna derim, Tuğrul’cuğum!