“Burada yatınca iyileşiyorum hemen…” Hülya’nın Kerim’in
omzuna yaslanışları ne güzeldi. Sevdiğinin omzuna yaslanıp da dertlerini bir an
olsun unutmak ona ne iyi geliyordu. Yatak odalarında, tek bir yatağın üzerinde
yaşamak için neleri vermezlerdi… Dışarıda birçok dertle uğraşırken o odada
huzuru içlerine çekiyorlardı.
Artık iki kişi değillerdi o yatakta. Bir de Düğme vardı
onların mutluluğuna eşlik eden. Hüzünlerini kendi hüznü bilen. Ve Hülya ile
Kerim birbirlerine bağlandıkça kırgınlıklar da daha can yakıcı oluyordu.
Eski şehvetleri yoktu belki ama daha önemli bir şey vardı
aralarında. Huzur… Ve bir kere daha anne-baba olmanın heyecanı…