Oysa Ömer'in o melun yürüyüşten önceki
sözleri tıpkı bir evlilik yemini gibi umut ve aşk doluydu:
"Defne…
Bundan sonra hayatımız böyle olacak, bütün bu kalabalık dağıldıktan sonra biz
kalacağız, ikimiz. Hayatımız boyunca birlikte olacağız. Aynı günü, aynı geceyi,
aynı ömrü paylaşacağız birlikte, mutlulukla ve güvenle. Yıllar geçecek,
eskimeden, eksilmeden yaş alacağız yine birlikte. Ve ben hâlâ şanslı hissediyor
olacağım kendimi, yanımda sen olduğun için, senle bir olabildiğim için. İyi ki
varsın sevgilim…"
Karşılığında, Ömer bunları söylemeden önce
etrafa gülücükler saçarak nikâh anını bekleyen Defne'nin bomboş bakışları… Ve
"Ömer benim sana bir şey söylemem lazım" deyişi, panikle… Defne bu
lafın ardından hiç konuşmasaydı bile ben olsam koca bir soru işareti oluşurdu
zihnimde ve hiç tereddütsüz "evet" diyemezdim nikâh memurunun
sorusuna. Böyle bir aşk itirafı ve sonsuzluk yemininin karşılığı olarak
dillerden sevgi sözcüklerinden başka ne dökülse çirkin olur çünkü…
Ve bana 15 Mart'ı hatırlatmıştı Ömer'in
cümleleri. Annesinin ölüm yıldönümünü tek başına ve karanlıkta geçiren Ömer'in
ışığı, umudu, geleceği olan sözler söylemişti Defne. Bir evlilik yemini
edilecekse, en güzellerinden birini etmişti Defne:
"Bundan
sonra 15 Mart'ta pazı dolması yapacağım. Sonra ışıkları açıp akşam birlikte
yiyeceğiz. Sonra sen bana annenle ilgili anılarını anlatacaksın, ben de 'bunu
anlatmıştın' falan demeyeceğim hiç… Acı tatlı ne varsa sabaha kadar
konuşacağız. Sonra sarılıp uyuyacağız, yine birlikte. Sabah uyandığında yine
yanında ben olacağım. Çünkü artık yalnız değilsin, ben varım. Bundan sonra
yanında hep ben olacağım, gülerken, ağlarken ellerini hep ben tutacağım, hiç
bırakmayacağım."
Ama sarıp sarmalamak, yaralarını
iyileştiremese de yanında olup elini tutmak istediği adamı kocaman bir ateşin
içine atıp tek başına çıkmasını bekledi…
Pazı sarması her derde deva!
Defne'yi istemeye gittikleri evde dedesini
gördüğünde aldığı hale büründü Ömer'in suratı: öfke, hayal kırıklığı ve
kandırılmışlık okunuyordu her ikisinde de… Ve hiçbir şeyden ders almayan Defne,
bir önceki hatasından da ders almamış ve yanlış zamanda, yanlış yerde kurduğu
birkaç cümle ile hepimizi birden üzmeyi başarmıştı.
Şimdi durup bakınca, bir tarafta ne olursa
olsun güvenmeyi ve birlikte bir yola çıkmayı seçen Ömer, bir tarafta Ömer gibi
bir adamın bekârlığa veda partisinde 'istenmeyen' şeyler yaşayabileceğini
'düşünebilen' bir Defne. Bütün ayrılıklarına sebep güvensizlikken o imzayı
atmayı kabul eden, imzadan hemen önce de neyin üzerinde durduğunu bilmediğimiz
o güvenin altını tüm gücüyle oyan bir Defne. Defne'nin hikâyesine yoldaşlık
etmeyi kabul etmişken Ömer'in tarafını tutuyor olmak istemiyorum ama Defne'yi
anlayacak ya da ona hak verecek bir şey de bulamıyorum.
"Ömer bunu hak etmemişti" de
diyemiyorum zaten. Kendisine böyle bir oyun oynanmasını elbette hak etmedi. Ama
müdahale edebileceği yerlerde etkisiz kaldı: Defne'nin bir şeylerden
çekindiğini bile bile onu engelleyen şeyin peşine düşmedi, onu konuşturmadı.
Zaten baştan beri hiçbir zaman konuşan, oturup lafın lafı açtığı amaçsız
sohbetlerle sabahlayan, böylece birbirlerini enikonu tanıyan bir çift
olmadılar. Buna rağmen akışına bırakmak yerine sürekli 'evlenelim' diyen de
Ömer oldu. 20. bölümdeki evlilik teklifini izledikten sonra, yalnızca 5 aydır
tanıdığı biriyle evlenecek karakterde biri olmadığını düşünmüştüm Ömer'in.
Çünkü mükemmeliyetçiliği onu fazla sağlamcı ve bu yüzden de çoğu zaman
hareketsiz hale getiriyor: Hata yapmamak için hiçbir şey yapmamak gibi bir şey…
'Evin kapısını kapattığında içeride de gerçek olabilen bir şey' ararken
başladığı hikâyede, aradığını bulduğunda evin kapılarını bir an önce kapatıp
kafasını rahat ettirmeye çalışan düz bir adama dönüştü Ömer.
Yani Defne Neriman'la, Ömer de Defne ile
bölüştü suçu…
Yazı devam ediyor..