Artık yerli dizilere pek pas vermediğim yıllara denk geldiği için Yol Arkadaşım ve Keşanlı Ali Destanı’na değinmeyeceğimi yeri gelmişken not düşüp sinemadan devam ediyorum. Issız Adam ile yine Türkiye’nin favori yönetmeni haline gelen Irmak kendisine tanınan krediyi yine son derece ana akımdan uzak ve “tehlikeli” bir projede kullanmaya karar vermişti: Karanlıktakiler. Hikayesinin kırılma noktasını artık kullanılmasından gına getiren bir travmaya bağlaması, bir karakter filmi olmaya çalışırken ikisini de yeterince derinleştiremeyip son derece sıkıcı bir hale gelmesiyle çok hoşlanmadığım bir film olsa da ana akım sinema yapan birinin imzasını atmaktan imtina etmediği bir iş olarak daima şapka çıkarırım. Akıbeti elbette beklendiği gibi hüsran olsa ve Irmak sıradaki filminde yine halkın sevgisi peşinde koşan formüllere başvursa da…