Türk dizi tarihinin gelmiş geçmiş en güçlü karakterlerinden biri, kuşkusuz İkinci Bahar’ın Hanım’ı. Öykü baştan sonra iki çocuklu dul bir kadının İstanbul’a gelip burada ayakta kalma macerası üzerine kuruluydu aslında. Bu mücadelede Hanım, sadece maddi şartlarla değil aynı zamanda mahalle baskısı, statüko, gelenekler, aşk ve sevdiğini güçlü bir rakibe kaptırmama gibi birçok cephede savaş verdi. Bu maceranın hiçbir noktasında mücadele gücünü yitirmeden, hep çözüm odaklı adımlar atarak onu dimdik ayakta tutan inadı sayesinde geri adım atmadan, laf altında kalmayıp gerektiğinde lafı tam da gediğine koyarak tepkilerini hiç gizlemeden ve hepsinden önemlisi onurunu daima koruyarak var oldu. Kızı evlilik dışı bir çocuğa hamile kaldığında kültürünün ve mahalle baskısının ona dayattıklarına boyun eğmeyip kızının ardında duran bir anneydi, Hanım. Diğer yandan rakibi Neriman, ona ve sevdiği adama zulmetmeye kalkışınca bıçağı kapıp onun karşısına dikilecek kadar “kara” öfkeli; Ali Haydar, Neriman’la evlenmeye kalkışınca “Benim iki kahramanım vardı, biri sen diğeri Pardayan. Sen öldün ben Pardayan’a geri dönüyorum. “deyip arkasını dönüp gidecek kadar mert bir kadındı. Belki de hayatında ilk kez yaşadığı “aşk” duygusunu ise o sert yapıdan beklenmeyecek kadar nahif ve utangaç taşıdı. Sevdiği adamla birlikte hayatına giren her derdi, itirazsız kabullenip bunu sevginin diyeti saymasıyla sadece yayınlandığı dönemde değil hâlâ Türk televizyon izleyicilerinin yüreğinde unutulmaz yeri var ve hep kanlı canlı yüreğimizde duruyor Hanım.