Sevindim. Defne, Nihan’a ve ağabeyine evleneceğini söylerken, sevincini paylaşıp sonsuz gülerken ben de mutluluklara daldım, unutup. Bu şapşikler sonunda evleniyor diye, o evde neler oldu görmesem de, kavuştular sonunda diye, para konusu bitti artık diye, sevindim... Nihan’la Defne planlar yaparken, Defne’nin bacakları karıncalaşırken, sevinçlere gark oldum.

Merak ettim. Defileyi gömme niyetindeki, strateji uzmanımız, iş adamı sayın İplikçi planını aşama aşama devreye sokarken, belki bir iki numara öğrenirim diye de merakla izledim. Esnafımız da eksik olmadı bu bölüm, oyun içinde terzimiz ve berberimiz de mevcuttu birer adet. Ev bakacaksan git mahallenin marketine sor derler ya, o hesap herhalde. Bir de gözünden bir şey kaçmayan, satranç oynar gibi böyle taktik yapan Ömer’imiz gözünün önündeki oyunu hala nasıl anlayamaz onu da merak ettim. Bu bölümde de bir sürü ip ucu vardı oysa ki. Bir seçim yapmış demek ki, soru işaretlerini Defne’si için kenara bırakmayı tercih etmiş. Hayat kısa, kuşlar uçuyor, değil mi? Yine Cemal Süreya abimiz gelmiş, hoşgelmiş. 

Sıcacık oldum, Sadri ustamızın ömürlük laflarını dinlerken, hayat tecrübesinden bir parça alırken. Hep konuşsun, hep varolsun, sağolsun. 

Etkilendim, Sinan’ın, Yasemin'e olan aşkını Ömer'e anlatırkenki hallerinden, Sinan ve Yasemin’in sahnesindeki sahicilikten. Aralarındaki “bi şey” her ne ise çok güzel, çok ateşli ve olacakları heyecanla bekliyorum.

Ağladım. Anneanne 2.5 kiloluk, kafasında kızıl tüyleri olan minik Defne’yle o soğuk hastanede nasıl konuştuğunu anlatırken. Defne’nin kendisi mucizeymiş meğer. Yaşamaz demişler. Direnmiş, yaşamış. Bölümün en sıcak sahnesiydi bence. Gözlerim dolu dolu oldu. Öncesinde göbek atarken de, gülmekten ağladım. Türkan Teyzecim ben de ellerinden öperim, çok alemsin!

Tiksindim ya, Sude’den, genel yani. Sert mi oldu biraz. Tek tek yazayım haydi.. Defne’ye zengin avcısı demesi, onu tanıdığı halde, Defne’nin Ömer’i ne kadar sevdiğini gördüğü halde, içini bildiği halde, illa haklı çıkmak için, illa “ben kötüyüm sen iyi mi? ” demek için hala planlar yapan, işi Tramba'ya kadar götüren Sude’den tiksindim.

Sevdim, Gallo’yu daha çok sevdim. Hikayede nereye konduracağımı hala bilemesem de hala bir melaike. Belki de Ömer’i törpüleyecek biraz daha. Kimsesiz çocuklar şoku iyi ders oldu çünkü Sayın İplikçi’ye.

Anlamadım, yeni evlilik kararı almış bir çift, mıç mıç bizi kusturana kadar yan yana dip dibe olması gerekirken, neden hiç görüşmez, kırk yıllık evli gibi sevgi ve saygı çerçevesinde takılır? Tamam, birlikte harikalar, şahaneler, onlar bakışırken, konuşurken yine içim eridi. Son sahnedeki sarılmaları, hem de ilk kez etrafta başkaları da varken, çok sahiciydi. Papatyam, aydınlığım, ne içten sözler bunlar. Ama bir şeyleri anlamadım.

Bir de komiklikler, gülmeler, antre şakaları, espriler vardı bol bol en reklamlısından.

Yine bekledim...

Sonunda Sude’miz, biricik su kuşumuz böyle gerim gerim yay gibi gerdi gerdi bıraktı beni, orada durdum kaldım işte. Bir de takmış Tramba’yı koluna.

Böyle duygudan duyguya atladım bu bölüm. Amaç buydu zaten belki de, bravo, tebrikler bütün ekibe...

Sosyal medya sayesinde hepimiz özlü sözler üstadı olduk ya, hayatımda Freud okumadım ama aşağıdaki sözünü bilirim.

Ben bu bölümde neler olduğunu ne söylendiğini unutsam da bir şeyi unutmayacağım. Ne hissettiğimi. Bölüm bittiğinde üzgündüm. Sadece üzgün. Tamam bu bir dizi, tamam gerçek hayat da gül bahçesi değil, çok daha fena olaylar oluyor ama bir muciyeyi izlemek üzere yola çıktığımızdan, gönlümden geçen Türkan teyzenin de dediği gibi, bu yolda “ayağımıza taş değmesin”.

Gelecek hafta yine varım tabii ki, ısrarcıyım, illaki olması gerektiği gibi olacak her şey. Bu hikaye her türlü duyguyu bize aktarmaya devam edecek. Biliyorum daha yaşanacak çok şey var (Kaynağım; Ömer ve Sinan)

Ve ben bekliyorum...

Sevgiyle kalın...