Oyuncuların bazıları ilk defa Bodrum'a geliyorken, bazıları için sadece yaz tatillerinde uğradıkları eğlence şehrinin hiç görmedikleri bir yüzüyle tanışmış olmak heyecan verici. "Bodrum şahane bir yer, çok mutluyuz." diyenlere, "Kısmetse üçüncü sezonda yeniden konuşuruz. Bakalım aylarca evinize gidemediğinizde Bodrum hakkında ne düşüneceksiniz?" diyorum. Gülüyoruz. Gurbette olmak neresinden baksan zor. Sırf bu yüzden de dizicilik zor zanaat. Oyuncusu, rejisi, prodüksiyonu toplam 80 kişi ne kadar süreceğini bilemedikleri bir macera için artık Bodrum Masalı Ailesi olmayı göze almış durumdalar.

Alperen Duymaz ve Dilan Çiçek Deniz zaten "Tatlı Küçük Yalancılar" için set ziyareti yaptığımda tanıştığım oyunculardan.. İkisinin de enerjisinde bariz bir değişiklik gözlemlemiyorum. Güler yüzlü, sıcak halleri baki. Önce Alperen ile konuşuyoruz. Acı Aşk'ı izlerken de sosyal medyada "Bu iş bir tek Alperen Duymaz'a yarar." demiştim. Nitekim öyle de oldu. Plastik malzemesinin avantajlarını ve içindeki oyunculuk hevesini aktarabildiği bir proje oldu Acı Aşk. Bazı projeler böyledir. Ekran yolculuğu kısa da sürse içinde yer alanlar kazançlı olur. "Acı Aşk benim için verimli bir macera oldu. Dizinin son günlerinde geldi teklif. Bittiği günün ertesinde TMC'ye kahve içmeye gittim. Ateş'i ve hikayeyi dinledim, rolü kabul ettim. Yani Erol Abi kahve içmeye çağırdı, rolü aldım çıktım." diyor gülümseyerek.

Alperen'in o gün çekimi yok. Yani repo gününü bize ayıranlardan. O yüzden az sonra sahneye çağrılma kaygusu olmadan, arada gündemden ayrılarak sohbet ediyoruz. "Önce Ankara sonra İstanbul şimdi de Bodrum. Bir buçuk aydır buradayız. İyi hissediyorum. Üç yönetmenle çalıştım, üçü de birbirinden iyi ve farklıydı." diyor. Ateş'in Bodrum'dan önce İstanbul'da sahneleri varmış. Yaklaşık 15 gün de İstanbul'da sahne çektikten sonra Bodrum'a gelmişler. Ateş'i soruyorum. "Ateş etli ve dişi bir karakter. Bodrum'da sadece beachlere gelmiş. Yüzücü. Çok güzel bir sevgilisi var. Yerli turistler ortalıktan çekilince bakiyenin ne olacağını hiç bilmiyor. Hiç "sokak" görmemiş, sokak kavgasına karışmamış. Bambaşka bir adama evrilecek ama önce kırılıp dökülecek." diyor. Mehmet Ada diyorum, "Çok şanslıyım. Ali'den çıkamadım başlarda. Çünkü Ali bitti ertesi gün okuma provalarına başladım. Ali'nin o bitirim ağzı var hala bende. Kurtulamıyordum. Hep Ali'ye kayıyordum. Baktım ne zaman Ali'ye kaysam Mehmet Hoca beni yakalayıp, Ateş'e getiriyor. Çok sağlam nokta atışları yapan bir yönetmen. Az ama öz müdahale ediyor." diyerek özetliyor yolculuğunu...

Hilmi Cem'e sorduğum sorunun aynısını ona da soruyorum. Ateş kağıt üzerindeki haliyle mi sahaya çıktı, evrildi mi, evrildiyse bu nasıl bir değişim oldu? "Kağıt üzerindeki karaktere senin kendinden, hayallerinden ne kattığın, eklediğin önemli aslında. Eksikleri ne? Neyi yaşamış ya da neyi yaşamamış? Bu soruların cevaplarını aramak, bulmak ve bulduğun cevapları karakterine işlemek zevkli. Tatlı Küçük Yalancılar'da henüz deneyimli değildim. Ateş daha deneyimli zamanıma denk geldi. Karakteri düşünmeye daha da önemlisi düşündüklerimi uygulamaya zamanım ve şansım var. " diyor.

Oyunculuk serüvenini kıymetli bulduğumu, amacına giderken doğru adımlarla ilerlediğini düşündüğümü söylüyorum. Utangaç bir tevazu ile gözlerini benden kaçırıp, "Kendimi geliştirmeyi seviyorum ve geliştiriyorum." diyor. Biz sohbet ederken arkada öğrenci kızlardan oluşan bir grup birikiyor. Birikiyor. Birikiyor.. Kızlar, hayran oldukları oyuncu ile fotoğraf çekmek, konuşmak, dokunmak istiyorlar. Biz de sohbeti bitiriyoruz. Zira birazdan bir hayran selinin altında telef olabiliriz.. Vedalaşıyoruz. Alperen de arabasına binmek üzere hareketleniyor.

Röportajdan sonra Alperen ile yeniden karşılaştığımızda Dilan ile bir sahne çekiyorlardı. Monitör arkasında oturup uzun uzun sahneyi izledim. Ateş'i gördüm mü? Evet, gördüm. Su'yu gördüm mü? Evet, gördüm. Muhtemelen siz o sahneyi izlemek için birkaç hafta daha bekleyeceksiniz. Bu yüzden uzun uzun anlatıp tadınızı kaçırmak istemem. ^^

Yazı devam ediyor...