Kızımız olacaktı...

İnsan denen varlık fazla karmaşık, biraz tuhaf, azıcık kaçık. Yeni yetmeyiz. Daha o zamanlar oyun çağını bir adım gerimizde bırakmışız. Hayat gailesi ensemizi kıstırmamış. Annemin deyimi ile başımızda leylekleri uçurduğumuz dönemler. Ortalıkla Leyla gibi bir o yana, bir bu yana sallanır dururuz. Ruhumuzun çocuklukla delikanlık (Kadınlar için de kullanmayı sevdiğim kelimeler arasında yer alıyor. Hangimizin kanı deli akmadı ki?) arasında sıkıştığı vakitler. Ah, ne güzel ânlar onlar? İçimizin kıpır kıpır olduğu, kalbimizin pır pır ettiği ve midemizdeki kelebeklerin uçsuz bucaksız kırlara kanat çırptığı dönemler. Düşünün, hayat totomuza tekme atmamış. En sorumsuz, gamsız, telaşsız çağlarımız. Bir kuş, kanatlarının arasından sol omzunuza, tam da kalbinizin üzerine üç harfli, tüm tabiatımızı yerle bir edecek olan vardığı bırakıp gidiyor. Kimileri buna “ilk görüşte” derken, kimileri de “ne zaman oldu anlamadım” diyor. Nasıl olduğu teferruattan başka ne ki? Sizin bünyenize takla attırıyor mu? Attırmayanını şu yaşıma kadar duymadım. 

 

İki elim yakanda (temsili değil)

 

Âşık oldu. Onunki imkânsızdı. Biriyle birlikteyken âşık olması yanlıştı. Gönlü ferman dinlemedi. Çocukluk arkadaşım dediği adamı, aşkı uğruna bıraktı. Sevginin cisim bulmuş hâlini yüreğini kaptırdığı adamda buldu. Hiç yaşamayacağı duyguları tattı. Yapmam dediği her ne varsa yaptı. Aşk belki de bütün bu dediklerini içeriyordu. Sonra… Sonra aşkı uğruna babasını, başının tacını kaybetti. Gözü kimseyi görmez oldu. Öyle ki aşkını da kalbine gömdü. İntikam yemini içerken gelecekte onu nelerin beklediğinin habercisi değildi. Olsaydı böyle mi olurdu?

 

Başladı Ali Cengiz oyunları. Bir intikam oyunu biterken diğeri hüküm sürdü. Değdi mi tüm acılara? Değdi mi olacaklara? Gerçekler bir bir su yüzüne çıkmaya başlayınca aşkının da bıraktığı yerden devam edeceğini düşündü. Son birkaç engel kaldı, onlardan da bir kurtulsa aşkını masal diyarında yaşatacaktı. En sevdiği insan, onsuz nefes alamam dediği adamla bu defa olacaktı. Aşklarının ateşini bir gecede perçinleyecekler diye düşündü. Yanılmış. Güneşin tatlı turunculuktaki ışınları gözüne dolmaya başladığında yaşadığı rüyanın aslında kâbus olacağını kavradı. Ne kadar intikam oyunu oynasa da masumluğunu yitirmemişti. Sevdiği adam için hazine sandığında saklıyordu. Değmemiş. Hiçbir şey, özellikle de âşık olduğu adam için değmemiş. Aşkını kaybettiği gün masumiyetini de yitirdi.

 

Sonrası tam bir yıkımdı. Tutunacak ne bir dalı ne de baba ocağı vardı. Üstelik evli olduğu adam intihar etmişken! Bu kadar olumsuzluğun ve yıkımın üzerine mucize gerçekleşti. Giden masumiyetinin özrü mahiyetinde içinde bambaşka bir saflık yeşermeye başladı. İçinde büyüyen bu varlık hayata tutunabilmek adına tek tutanağı oldu. Günler geçmeye başladı, hayata karşı daha çok savaşması gerekiyordu. Tek başına bir can’ı yetiştirebilmek yürek ister. Onda bu yürek varmış ya da sonradan, içinde büyüttüğü bu varlık sayesinde bu özelliğini keşfetti. Ayakta kalabilmek. Tüm çırpınışları çocuğu için yaşayabilmek adınaydı. Sonrasını hepimiz çok iyi biliyoruz.