Aşk Mantık İntikam: Bu kalbim seni unutur mu?..*

Aşkın “iyi gelen” ve hatta bir parça “iyileştiren” bir tarafı olduğuna tabii ki ben de inanıyorum. Evet, iki tarafta da karşılıklı etkileşimle bazı değişimler olabilir, bu da normaldir. Ama bir yere kadar. Gerçek dünyada insanlar karakterlerini kendileri oluştururlar. Yedisinde neyse yetmişinde de odur, kafasına da pek katılmıyorum ben. Elbette zaman içinde karakter değişime uğrayabilir. Ama bu değişim dışarıdan müdahaleyle olmaz, kişi ancak kendi kendisini değiştirebilir.

O yüzden karakterlerdeki bu “öz” oluşumuna çok kıymet veriyorum. Bu öz sağlam kurulduğunda ve karakter hikâye içinde bu özle tutarlı bir biçimde ilerlediğinde izlediğim işten çok büyük bir keyif alıyorum. Nedir bu “öz” dediğimiz şey? Kişinin asıl karakteridir. Yaşadığı olaylarla bunu baskılamaya çalışabilir hatta kendini aksi gibi davranmaya zorlayabilir ama o öz kendini belli eder.

Mesela bunu “Ozan” karakteri üzerinden anlatalım:

Ozan nazik bir karakter. Hikâye gereği öfkeleniyor, bazen kendini kaybediyor ama her hâlinde, duruşunda, bakışında o nezaket gösteriyor kendini. Esra’yla son derece öfkeli bir biçimde kavga ederken bile gözlerinin dolduğunu fark edebiliyor. Çınar’la kendini kaybetmiş bir hâlde basketbol oynarken ona sert bir hareket yaptığını fark ettiği ânda tüm o gerginliğinden bir ânda sıyrılıp son derece ince bir sesle endişeyle iyi olup olmadığını soruyor. Annesinin yaptığı tüm o saçmalıklara rağmen ona karşı tavırları da hep kontrollü, geçmişindeki insanlara hâlâ hürmeti var. Menekşe Hanım’a “anne” dediği yerde benim içim ısındı.

Yine Esra’ya dönersek Esra’ya çok kırgın. Öfke değil bu; bir türlü içine gömemediği, ne yapsa iyileşemediği bir kırgınlık. Ona karşı sert olmak, kırıldığı yerden onu da kırmak istiyor. Ama fark ettiyseniz eğer ona karşı sertliği de yalnızca kelimelerinde. Yani içinden değil, beynindeki “yapmalısın” sesinden gelen yüzeysel bir sertliği var ona karşı. Esra ne zaman zorda kalsa sessizliğe gömülecek kadar cılız bir ses bu. Kendini o sese uymaya zorlayarak ne zaman Esra’yı kıracak bir şey söylese yine ondan daha çok kendisinin canının yandığını gözlerinden okuyabildiğimiz bir hâli var.

Nezaketi böyle somut olaylarla anlatmaya çalışmak da oldukça yüzeysel ve nafile bir çaba. Nezaket özünde insanın duruşunda olur. Bir insanın inceliği bakışlarından dahi sezilir; gündelik hayatta yaptığı küçük jest ve mimiklerinden, hâlinden tavrından okunur. Ozan’ın en “kırıcı” olduğu hâlinde bile ben bunu görebiliyorum. Kırıp döktükçe hırsını alan, rahatlayanlardan olmadığını ve o durumdan ne kadar rahatsız olduğunu anlayabiliyoruz.

Bunda onu canlandıran sevgili İlhan Şen’in de oldukça büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Ramo’daki Neco karakterinde de çok beğenmiştim kendisini. Ekrana çok yakışan bir duruşu var. Hâli tavrı, her hareketi ekranda öyle zarif, öyle ince duruyor ki adeta izlerken rahatlıyorum. Hele de böyle güzel yazılmış karakterlerle izlemek bambaşka bir keyif. Diksiyonu, tonlaması, bakışlarını ve jest-mimiklerini kullanış şekli gerçekten çok başarılı. Hak ettiği değeri görmesi beni çok mutlu ediyor. Dilerim nice nice güzel rolleri olsun, biz de onu her seferinde ayrı bir zevkle izleyelim. Denk gelirse eğer buradan kocaman sevgiler…

Toparlarsak eğer, Ozan karakteri bu hikâyenin sonunda geçmişe dair gerçekleri öğrendiğinde ve süreç içindeki hatalarını fark ettiğinde Esra’nın varlığıyla birdenbire değişmiş bir karakter olmayacak. Yani başlarda nefret ettiğimiz, sonda ise âşık olduğumuz tek boyutlu bir karakter tiplemesi değil onunki. Zaman içerisinde Esra’yla beraber bambaşka bir adam olmayacak. Maskelerini ve sanrılarını atıp ilk bölümden itibaren tanıdığımız o gerçek kendisi olmaya devam edecek. Realite budur. Sağlıklı olan da budur.

Karakterlere dair bir diğer beğendiğim şey de nedenselliğin çok güzel ve tutarlı, mantıklı, anlaşılır bir biçimde kurulmuş olması. Esra da Ozan da kendilerince haklılar. Bu hikâyede iyi-kötü, haklı-haksız yahut suçlu-mağdur yok. Realiteye uygun karakterler var. İkisinin de hataları var. Kadın-erkek beyinlerinin farklı işlemesinden ve karakter tipi farklılıklarından kaynaklı bir iletişim sorunu onları bu hâle getirmiş. Esra Ozan’a çok destek olmuş, çabalamış, onun için kendini paralamış hatta.

KÜÇÜK BİR SPOİLER UYARISI.

Orijinal versiyona göre bu süreçte bebeğini kaybetmiş ama muhtemelen Ozan’ı üzmemek için bunu ona söylemeyerek bu acıyı tek başına yaşamak zorunda kalmış. Bu da son nokta olmuş gibi duruyor. Esra’nın burada hatası iyi niyetle de olsa Ozan’ı karşısına alıp ciddi ciddi konuşmaması. Evet tepki göstermiş, kavga etmiş ama bunlar etkili yöntemler değil. Hele de karşınızda normal zamanda dümdüz söylemeden bir şeyi anlamakta zorlanan bir cinsiyet tipinin heyecandan aklını kaybetmiş hâli varsa. Bu gerçekten acı bir şey biliyorum. Biz kadınlar genelde anlatmadan anlaşılmak istiyoruz. Bazı konularda haklıyız da bence ama haklı olmamız realiteyi değiştirmiyor. Erkekler bazen gerçekten de sorununuzun ne olduğunu açık bir şekilde söylemeden anlayamıyorlar.

Esra’nın her şeyi içine atıp atıp birden patlamak yerine süreç içerisindeki hissettiği ve yaşadığı her şeyi, beklentilerini Ozan’a hiçbir şeyi bekletmeden anlatması gerekirdi. Ozan’ın yarım gün bile olsa çalışmayıp tüm gün projeyle uğraşarak her şeyi Esra’ya yıkması kabul edilebilir bir şey değil. Evlilik bir paylaşımdır. İki taraf da ne var ne yoksa birlikte göğüslemeli. Hayat ortaklığı böyle bir şey değil mi? Taşınacak bir yük varsa eğer, ki her zaman vardır, o yük birlikte taşınır. Başka türlü ne anlamı var bir kişi olacakken iki kişi olmanın?

Esra bu kadar ağır bir fedakârlık yapmayı kabul etmemeliydi. Destek olmak adına bir süre için Esra tam gün, Ozan yarım gün çalışabilirdi. Yine Esra biraz daha ağır yük alırdı ama Ozan da o yükü biraz olsun paylaşırdı ki kimse ezilmesin. Sadece erkekler için de söylemiyorum bunu, cinsiyetçilik yapmak istemem, insanlar genel olarak siz “Benim yapabileceğim bu kadar. Fazlasını yapamam.” demedikçe her şeyi halledebilirsiniz zannetmeye eğilimliler. Esra muhtemelen bu bebeğini kaybetme durumu olmasaydı annesi gibi uzun bir süre daha Ozan’dan vazgeçemeyecekti, kendine yapılan bu istismara müsamaha göstermeye devam edecekti ama yaşadığı kayıp onu kendine getirdi ve daha fazlasına gücünün yetmeyeceğini gördü.

Ozan’ın açısından baktığımızda Esra’nın yaptığı fedakârlıkların büyüklüğünün gerçekten farkında olmadığı için toplantıda söylediği gibi yarı yolda bırakıldığını düşünüyor. Bu konudaki algısı gerçekten çok düşük ve kavrayamıyor bunu. Esra’yı ne kadar çok üzdüğünü ve çaresiz bıraktığını gerçekten fark etmemiş. O süreçte sadece hedefine odaklanmış ve o hedefe ulaşınca Esra’yla beraber çok güzel bir hayat yaşayacaklarını düşündüğü için kendi gözünde bunu sadece kendisi için değil, Esra için de yaptığından sorumluluğunu yerine getirdiği zannı içerisindeymiş. Esra tüm bu süreçteki yalnızlık hissini ondan çok iyi gizlemiş, gerçekten çok güçlü durmuş.

Bazen sevdiklerimiz için böyle “fedakârlıklar” yapıyoruz, kendimizden çalıyoruz ama bu sağlıklı bir duruş değil. Sağlıklı bir ilişki böyle olmaz. Uçakta oksijen maskesini önce kendimize takma mantığıyla önce kendimizi iyi etmeden karşımızdakine de iyi gelemeyiz. Bunun için sağlıklı bir iletişim kurabilmeli, sorunlarımızı konuşabilmeliyiz. Aslında “kıyamayarak” karşı taraftan uzaklaştırdığımız zorluklar, birlikte paylaşılınca birlikteliği güçlendiriyor. Süreç boyunca sıklaşan paylaşım hâli bizi birbirimize yakınlaştırıyor. Ozan’ın Çağla gibi sonradan hayatına giren biriyle değil de yine iyi kötü zor zamanlarında birlikte olduğu Esra’yla çift olabilecek olması bunun bir örneğidir.

Burcu Özberk benim çok sevdiğim bir oyuncu. En son Afili Aşk’ta izlemiştim. Hem romantik komediye hem de dramaya çok güzel bir şekilde uyumlanabiliyor. Oldukça doğal, gerçek bir oyunculuğu var. Afili Aşk’ta olduğu gibi burada da bakışlarıyla oynadığı sahneler bizi etkilemeye devam edecek gibi duruyor. Esra ve Ozan arasında “söylenmemiş” çok şey var. Bu nedenle oyuncu seçiminde dudakların sustuklarını bakışlarıyla anlatabilmede maharetli böyle iki iyi oyuncu seçilmiş olması izlerken gerçekten de farkı ortaya koyuyor.

Diziyle ilgili konuşmak istediğim çok şey var. Süreç içerisinde yine konuşuruz. Bu haftaki bölüme dair birkaç şeyi toparlayalım. Geçen hafta olduğu gibi bu haftaki bölüm de su gibi akıp geçti. Çok güzel detaylar vardı. Esra’nın Ozan’ın kahvesini hatırlaması, Ozan’ın kar küresini sakladığı yetmiyormuş gibi bir de öyle kenarda bir kutuda değil rafında tutması çok hoştu. "Bu dizler bükülmek için yaratılmadı, böyle dimdik ayakta durmak için yaratıldı." sahnesi hele... Ve akabinde Ozan'ın Esra'ya gururlu bakışı ❤

Ozan’ın nasıl öyle bir ânda Esra’nın hırsız olduğunu düşündüğünü pek anlayamadım. Evet Esra onu terk etmiş, kalbini de kırmış ama onca zaman birlikte yaşadığı kişinin, hâlâ âşık olduğu kadının bir hırsız olması ihtimaline bu kadar çabuk ikna olması ve Esra’nın yanına direkt görevlilerle gitmesi gerçekten şaşırtıcıydı. Başta dediğim gibi algıları iş konusunda ne kadar güçlüyse özel hayatında da o kadar zayıf. Esra’nın “Seni hiç sevmedim.” cümlesine nasıl hemen ikna oldu? Bu kadın seni hiç sevmese sen projene çalış diye o kadar işte çalışır mıydı? Birlikte o kadar zaman geçirdiniz; yahu bakışından, duruşundan bile anlaşılır. Hepsini geçtim “Seni hiç sevmedim.” cümlesini söyleyiş tarzı bile belli eder. Birisini gerçekten “hiç” sevmediyseniz bunu ona bağırarak söylemezsiniz. Bu cümle sizin için önemli olmasa sakin bir şekilde söyler geçersiniz. Biriyle ayrılığınız ne kadar gürültülü oluyorsa bilirsiniz ki orada hâlâ “bitmemiş” bir şey vardır. Bazen bitmemiş bir kavga, bazen bitmemiş bir sevgi…

Ozan bir şeyleri hissediyor ama algılayamadığı için buna uygun davranamıyor ve bir şeyleri netleştiremediği için de ne yapacağını bilemeyerek sinirleniyor. Eksik parçalar onu da rahatsız ediyor ama o eksiklerin farkında olmadığı için bunu tamamen “Esra’nın onu gerçekten hiç sevmemiş olmasına” yoruyor. Devamlı Esra’dan bir şey bekliyor. Esra konuşsun, bir şeyleri netleştirsin, soru işaretlerini gidersin istiyor ama beklediğini alamıyor.

Dizi adına en çok beklediğim sahne “Ozan’ın bebek meselesini öğreneceği” sahne. O süreçte Esra’nın neler yaşadığını görsün ve geç de olsa bu acıyı beraber yaşayabilsinler istiyorum. Umarım orijinaldeki bu olay uyarlamada da işlenir. Esra’nın içderdini çok sağlam bir şekilde ortaya koyan bir neden bu. Es geçilmesi hikâyeye büyük zarar verir ve derinliğini yitirmesine yol açabilir. Ayriyeten bu iki iyi oyuncuyla öyle bir sahnenin ne kadar şahane çıkacağını düşünmek bile bu olayı işlemek için yeterince güçlü bir sebep.

Melisa Döngel’in Sen Çal Kapımı dizisinden ayrılması iyi olmuş. Gerçekten doğru bir tercih. Bizim Hikâye’deki rolüne benzer güçlü ve aktif bir karakterle onu izlemek çok daha keyifli. Burak Yörük de Çınar rolüyle güzel olmuş. Gerçekleri öğrenince saldırganlaşmak yerine Esra’nın mutluluğunu önceleyerek kalbinin sesini dinlemesine destek olursa gerçekten güzel ve sağlıklı bir şekilde sevmiş derim. Karakter öyle bir hava verdi, aksini yaparsa ağlarken güldüren bir karakter için tutarsız davranmış olur. Ayriyeten bu 6 ay stajyerlik olayında araba, saat, kredi kartları ve AKBİL gibi detayların unutulmamasını da sevdim. :)

Bölümde ufak tefek mantık hataları vardı. Mesela Esra ilk bölümde gidip çek yırtarak şov yaptığı odanın yerini birden bilmez oldu. ^^ Ama o kadarı da nazardır diyelim. Mis gibi iş.

Gelecek bölüme dair Esra’yla Ozan’ın konuşması bana biraz fazla açık gibi geldi. Senaryo açısından baktığımızda Ozan’ın o kadar açık konuşması yerine daha derin bir alt metne başvurulsa daha iyi olurdu diye düşünüyorum. Çağla’nın da onları o hâlde görmesiyle ufak bir gerildim. Çünkü oldukça derin bir hikâyenin dışarıdan CEO-Stajyer flörtü gibi tepki görmesi potansiyeli beni çok rahatsız etti. Umarım öyle yerlere girilmez, Esra yeterince çile çekti. Ezkaza buna benzer bir hâl yaşanırsa Ozan’ın gecikmeden bunu fark edip Esra’nın zor bir duruma düşmesini önlemesi, gerekirse bu bölüm niyetlendiği gibi eskiden evli olduklarını açıklaması gerekiyor. Ozan Esra’yı gerçekten seviyor. Ona kırgın olsa ve tepkili dursa bile sevgisi onun başkalarının önünde böyle bir duruma düşmesine müsaade etmemeli.

Ayriyeten ufak kıskançlıklar hariç ne Esra ne de Ozan tarafında yeni bir ilişki yaşanmamalı. Zamanında Afili Aşk’ta yapılan hata bu olmuştu. İzleyiciler olarak ayrılığı izleyebiliyoruz ama bu ayrılığı bir başkasıyla paylaşabilme, yeni bir başlangıç yapabilme durumu olayı bizim için izlenebilir olmaktan çıkarıyor. Şahsi fikrim bir ayrılık yaşanıp yeni bir başlangıç yapılacaksa bu başlangıcın kalıcı olması gerektiği. Çünkü “Aslında esas oğlanı/kızı seviyorum ama biraz da öbürüyle birlikte olayım, sonra esasına geri döneyim.” mantığı benim için olayın inandırıcılığını bozuyor. Ha nasıl olabilir? Taraflar hayatlarına çoğu zaman bir inat uğruna çok kısa bir süre için yeni birisini almayı denerler ama o yeni kişiyle bir bağ kuramadıklarını ve her ândan rahatsız olduklarını hissederiz. Bir şeyler asla öbürüyle olduğu gibi değildir. Misal ona asla öyle bakmaz yahut asla ona dokunduğu gibi dokunmaz, yaklaşmaz, bir mesafesi olur. Ramo’da Ramo’nun dizi boyunca Sibel dışında hiçbir kadının elini tutmaması, onları hep kolundan yahut bileğinden tutması benim için kıymetli bir örnek. İzleyici olarak karakterin esas sevdiği kişinin onun için farkını net bir biçimde hissedebilmeli, diğer kişiyle aralarında o anlamda bir bağ kuramamalıyız.

Bana bıraksanız epey konuşasım var. Diziyi çok beğendim. Bu yaz “bölüm bitince kalakaldığım, fragmanları sabırsızlıkla beklediğim” dizim Aşk Mantık İntikam olacak gibi görünüyor. Geçen hafta yoğunluğumdan sebep çok istesem de “İlk Bakış” yazamadım. Zamanımı ayarlayabilirsem eğer inşallah süreç içinde telafi ederiz. Daha uzun uzun konuşuruz. Umarım mükemmel bir özür sahnesi de izler onu da konuşabiliriz diye kendime de bir ümit bırakayım. ^^

Güçlü kadınların ve nazik beyefendilerin olduğu hikâyelerde daha daha çok buluşmak dileğiyle efendim.

Kötülüklerin Oğluşum Zümrüt gibi uçuruluverdiği bir hafta diliyorum. :)

Sürç-ü lisan ettiysek affola.

Sevgiyle…

Periniz

 *Bu Kalp Seni Unutur Mu? / Şarkı / Söz: Fikret Kızılok & Müzik: Özkan Samioğlu