Öyle de oldu. Üzerek, acıtarak, yaralayarak. Defne ile Ömer’in hayatlarını birleştirmeye doğru yürümeden hemen önce, ellerini birleştirip üzerine uzanarak gökyüzüne baktıkları o yemyeşil çimenler kurudu, bahçeye ekilen çiçekler bir bir soldu. Yapayalnız bir adamın kalesiyken iki kişilik bir yuva olacak ev, tek kişilikken iki kişilik olacak bir hayat terk edildi.
Ama neydi, solan bir çiçeğin yerine yenisi açardı. Doğaya benzerdi hayat. Hiç tükenmezdi. Kendini durmaksızın var eder; hep yeniden, daha ileriden başlardı. Sevdiği kadına getirdiği çiçekler hep elinde solan adam, dünyayı döner dolaşır, sonunda kendini yine o kadının yanında, ellerini onun saçlarında, “ insan bir papatyadan güzel olabilir mi? ” derken bulurdu.
Velhasıl, Ömer’le Defne’nin solup solup tekrar açmasını sevdim ben. Çok. Muhtemelen büyük bir çoğunluktan daha çok. Ömer’in “ üstünden geçen treni ”, Defne’nin “ kuş kadar kalışını ” yaşadım kabul ettim; çünkü edebildim. Bugün tamamlanmak üzere olan hikaye, benim kafamda oturması gereken yere bir şekilde oturttu, yerleştirdi kendini. İzlemediklerimin, “yarım kalanların” listesini yapacak olanlardan değilim artık ben; çok geç olduğu veya takatim kalmadığı için değil, kafamda o listeyi koyabileceğim boşluk artık kalmadığı için. Bazı çiçekler soldu, pek çok ağaç kurudu, ama yerine yenileri fidan verdi. Ve ben de eğer bir gün onu tanıyabilseydi, defne ağacından daha güçlü olan Defne’yi çok sevecek olduğuna emin olduğum Emine İplikçi’nin Ömer’e öğrettiği gibi “her birine saygı duymayı” seçtim. Çünkü tek bir ağacın bile ruhu vardı, ve Kiralık Aşk artık benim için yanından geçtikçe durup, rüzgarda yapraklarının hışırtısını dinleyeceğim bir kavak ormanıydı...
Veda ediyor değilim aslında, veya belki de ediyorum, yavaş yavaş, bir süredir yaptığım gibi. Vedalar zordur derler, yavaş olanı da farklı değil; ama barışarak yaşamak gerektiği gibi, vedayı da barışarak etmeli.
Seni bir uçurtmanın ucuna bağlayıp semalara bırakmadan önce, hoşçakal Kiralık aşk... Hala diyebiliyorken, “şimdilik”.
Yazı devam ediyor...