Kısa kısa...
Aslında gülecek şey de ağlayacak şey de çoktu bölümde. Bu toprakların üstünde birer kadın, birer erkek, birer insan evladı olarak aklımızı uyuşturacak kadar kötü zamanlar geçirdiğimiz günlerde, kahkahasına da gözyaşına da daha fazla bağlayacak kadar güzel, pek çok şahane an.
● Ettiğini bulunca çareyi Koray’la Yeşilçam’a sığınmakta bulan Neriman’lar.
● Fuara küçük bavulla giden çünkü tüm giyeceklerini üstünde götüren Defne’ler. Aksan yapıcam diye çenesi çıkan Sinan’lar.
● Koca koca adamların ceketlerine kravatlarına bakmadan bir “rüzgar çanı” metaforu yüzünden şaftlarının kayması, dimağlarının kirlenmesi!
● 1503 no’lu odanın askiyon merkezi olmakla kalmayıp, 1502’nin de tutanın elinde kalması. (Sahi Defne Sinan’ın yanında mı uyumaya gitti? :D)
● Nasıl olsa evde çoluğun çocuğun beklemediği adamlar.
● “Suitimde bir şarap ısmarlayayım” diye mesaj atan Seda’lar.
● Otelde bornozla gezinen -ve saniyesinde üstü başı giyinik halde aksiyonun ortasına dalan- Pamir’ler.
● Yere düşürdüğü mendillerle tutup tekrar burnunu silen Derya’lar.
● Aşkı meşki unutturacak kadar lezzetli menemen tarifi olan ananeler.
● Muhtemelen içlerinden "oooo genşler o la la!" deyip Defne’nin dudaklarına yapışan Ömer’i seyreden abimler ve ablamlar. (Gerçi onlar haklı şimdi :D)
● Ekmekarasının ismini duyunca, dudağının kenarına bir görenin bir daha kendine gelemediği gülüşünü takan Ömer’ler.
Bu arada, Pamir’in Esra’ya arabayla gezdirme sözü verdiğini unuttuğum düşünülmesin, sadece kulak arkası ediyorum. Belki YETERİNCE edersem, yüzyıllardır (metafor!) bank üstündeki Ömer-Esra sahnesinin yansımasını beklerken kucağımda bir adet Pamir-Esra sahnesiyle kalmam diye umduğumdan. Hadi Ömer’in doğum günü olan Esra’ya bir hediye şeettirmesi için erken olduğunu kabul ettim –yine de gizliden gizliden bi çocuk ayakkabısı şeedebilirlerdi ama neyse– fakat ağzımızın tadı bozulmasın s'il vous plaît matmazel! Ne büyük acılar bunlar demek için fazla tatlıyız şu an!
Yazı devam ediyor...