Muhteşem Yüzyıl Kösem: Bahar geçti, kış geldi çoktan..

Dizilerde artık yakınlaşma sahnelerinin de büyük ölçüde kısıtlandığı ve çoğu dizinin bu sahneleri “internet özel” başlığı altında sosyal medyalarda yayınladığı bu zamanlarda, Muhteşem Yüzyıl’ın vazgeçilmez tarzı olan ve Kösem’de daha az görmeye mecbur bırakıldığımız oryantal ve estetik sahnelerin ve büyülü halvetlerin yokluğunda; Kösem ve Ahmed’in “şiirsel” bir anlam taşıyan gerdeği sanırım bulunabilecek en iyi çözümdü. Fazla ateşli gösterilemeyen bu sahnelerin dünkü bölümdeki gibi kurgusal bir yaklaşımla şiirsellik yönünü arttırmakla bir nebze Muhteşem Yüzyıl’ın klasiği öldürülmeden yaşatılmaya çalışıyor. Ancak biz artık ne Muhteşem Yüzyıl’ın ilk tanıtımında, Süleyman’ın arkasında, tüller ardındaki hatun gibi bir sahne, ne de Selim - Nurbanu’nun tekne fantezilerine şahit olabileceğiz…

Gelelim son sahneye… Ahmed’in karlı bir sabah hayata Kösem’in kollarında gözünü yumduğu ve iki aşığın ilk karşılaştıkları yerde birbirlerinden ayrıldığını izlediğimiz; ayrıca Ahmed’in Kösem’e “devletini, çocuklarını ve tahtını” emanet ederek “Sen herkesin Kösemi’sin” dediği duygusal bir final sahnesi izledik. Bölüm boyunca yapılan flashback sahneleriyle “Ahmed gerçekten on üç sene yaşlanmış!” dedim… İlk bölümdeki o çocuk yüzlü, karamsar, korkak gencin yerini olgun, otuzlarına yaklaşmış ve cihan padişahı olmuş bir hükümdar almıştı… Ekin Koç gerçekten de Sultan Ahmed’i enfes yorumladı. Belki de Muhteşem Yüzyıl’ın ilk 25 bölümünde izlediğimiz Sultan Süleyman’dan daha etkili bir form oluşturdu; kim bilir… Belki atadan gelme kuralları değiştirmeye çalışıp ne olursa olsun kardeşine kıymadığı için sevdik onu ama şüphesiz Sultan Ahmed, Ekin Koç’un muazzam yorumuyla hep hatıralarda kalacak bir karakter oldu.

Yazılarımı sürekli takip edenler bilir… Kösem Sultan’ın Beren Saat’in gelişiyle çizilen hızlı yükselişiyle birlikte büründüğü iticilik duygusunu yok edecek ilk basamağın Sultan Ahmed’in ölümü olduğunu ve bu sahnenin Kösem üzerine kurulan iticilik hissiyatını yok etme açısından muazzam bir fırsat olacağını söylemiştim. Zira belki de on yıllarca didinse elde edemeyeceği güce birkaç yılda ulaşmıştı Kösem… Sırtını büyük bir çınara dayamıştı ve o çınarın devrilişiyle bir “hiç” olacaktı. Tüm iktidarı, ihtişamı, gücü, hatta kulaklarında, Mısır’ın bir yıllık vergisine eş değer küpelerin (günümüzde dehşet ötesi bir meblağa eşit oluyor) hakimiyeti bile elinden alınacaktı. Kısaca Sultan Ahmed’in son nefesiyle birlikte Kösem’i “Kösem” yapan her şey aniden çökecek ve sıradan dul bir hasekiye dönüşecekti. Haliyle bunun ekrana da bu duyguları verecek şekilde geçmesi gerekiyordu. Kösem’in tepkisi izleyici nazarında öyle vurucu olmalıydı ki seyirci o vurguyla Kösem için ileride oluşacak çukurun derinliğini fark edebilmeydi… Kösem öyle bir haykırış savurmalıydı ki, öyle bir gözyaşı dökmeliydi ki biz onun sadece kocasını değil onu Kösem yapan her şeyi kaybedişini hissedebilmeliydik… Lakin olmadı! Bir seyirci olarak zerre duygu alamadan (en azından Kösem tarafından) kalktım ekran başından ve o sahnenin büyüsüne vakıf olamadan duygu yarımlığına büründüm. Bir gözümden akan yaş yanağımda dondu ve buz kesti.