Ve bizim ziyadesiyle bildiğimiz, hatta bıkmadan usanmadan yamacına sığındığımız başka başka şeyleri tekrar tekrar görmeye, duymaya, hatırlamaya da... Bütün geçmişin üzerinde bir kez daha, bu sefer Ömer’le Defne’yi de yanımıza alarak izlemeye... Her birini tek tek kim bilir kaç kez izlediğimizi saymayı bıraktığımız Manu’nun kapısına, ayak burkulan sahillere, sonsuz aşkımızın ilk yıldızı olan sofralara, “baccala madem”den rüzgarın sürüklediği o hiç bilinmemiş, daha önce hiç gidilmemiş, ama çok mutlu olunan yerlere... “Evlen benimle”ye; “evet, tabii ki evet”lere; ve akıbeti konusunda belki umudumuzu bile yitirdiğimiz o “sonunda geldim, o gün bu gün”ün devamına...
“Bana koşulsuz güven, bir bildiği vardır de” diyen Defne’ye hak verememiştim taa o zaman, o bankın tepesinde. Bana sorsanız, benim aklımı zorlasanız; hala hak veremeyen yerlerim bulunur içimde. Fakat işin tüm sırrı da bu olmaktadır zaten...
mantık, irade, kuvvet,
sevince pek işlemiyor,
canım seninle olmak istiyor...
Ömer’i, evet, bundan daha güzel anlatan belki çok az şarkı var... Başka hangi dizeler “inanmazdım sevgiye, gülerdim ben herkese, derdim insan kısmetini kendi bulur isterse, oysa sözler ne kadar boş insan sevince, kalbim sanki deli gibi seni görünce” den daha net anlatabilir; sonunda yatağında yatan Defne’sini izleyen Ömer’in yüzündeki o ifadeyi?
-Yazar burada ağlamıyor, sadece gözüne kuşbakışı açıdan birkaç Özdemir Erdoğan melodisi kaçtı, o kadar.-
Kiralık Aşk, Defne’nin “bu benim mucizem” demesiyle başladı belki... Ama bana göre bu hikaye aslında Ömer’in şeffaf duvarları içinde, sadece “kazık çakmak” suretiyle var edebildiği her bir santimetrekaresinin, daima elden kayıp gidecek gibi duran “kaçak” Defne’ye zimmetlenmesinin; insanlara güvenmemesiyle neredeyse övünç duyan bir adamın, “tüm bildiklerini unutturabilecek kadar büyük olan sırrı”nı duymadığı kadınına inanmasının; daha da doğrusu; inanıp inanmadığını bile sorgulamaya gerek olmadığını anlamasının hikayesi...
Aslına bakarsanız, evet, en büyük mucize de belki bu zaten.
Yazı devam ediyor...