Aşk demişken, hepimizin malumu olduğu üzere dizinin en güzel
aşk hikayesi Handan Sultan ve Derviş Paşa arasındaki imkansız aşk. İnsanoğlu
işte, sevip de kavuşamayan aşıkları gördüğümüz zaman hepimizin kalbi eriyor.
Mehmet Kurtuluş’un son derece karizmatik bir performansla canlandırdığı Derviş
Paşa bu bölümde az göründü ama öz göründü. Neredeyse bütün sahnelerindeki
replikleri cidden özenle ve incelikli çalışılarak yazılmış repliklerdi.
Handan
Sultan’la vedalaşma (?) sahnesinde sarfettikleri ise zirve noktası oldu.
Birbirini çok seven ama şartlar, ünvanlar ve makamlar izin vermediği için bunu
açık açık dile bile getiremeyen insanların o aşkları nasıl içlerinde
yaşadıklarını, nasıl birbirlerine kimsenin duymayacağı dile getirilmeyen sevgi
sözcükleri söylediklerini ve bu söylenemeyen sözcükleri muhatabının aslında
nasıl da güzel anladığını dillendirdiği sahne bölümün zirve noktalarından
biriydi.
Ben Helen... Osmanlı'ya gelince Handan olmuş Ortodoks Helen. Şu sarayda benden daha güzeli var mı? Gördüğü gibi meftun olmuş adamcık, napsın? Paris, Helen için koca Truva'yı ateşlere atmıştı, Derviş de benim için Osmanlı'yı ateşe atar mı acep?
Ah bir de bu takdir edilesi replikler Mehmet Kurtuluş’un ağzından
dökülürken fonda çala çala, arabesk aşiret dizilerinde ya da prodüksiyon maliyeti düşük günlük dizilerinde kullanılan müziklere
benzeyen o müzik kullanılmasaydı. Şahsen benim kulaklarımı çok tırmaladı ve
hatta bir ara güldürecek gibi oldu. Öyle abartılı ve gürültülüydü. İngiliz
kraliyet ailesinin kıyafetleri gibi kıyafetler giyen, taçlar takan, saraylarda
yaşayan insanların olduğu böyle “şık” bir dizide böyle arabesk tınlayan
müzikler duymak çok iğreti oluyor bence. Aytekin Ataş’ın emeğine sağlık ama
şahsen bir daha hiçbir sahnede duymak istemem bu melodiyi zira Muhteşem Yüzyıl
gibi bir diziyle zinhar bağdaştıramadım. Tabii zevkler ve renkler meselesi.. Beğenenler
de olmuştur mutlaka.
Padişah olmak da ne zormuş arkadaş... Ürkek, çekingen durursun "bu nasıl padişah" derler, eser gürlersin, bağırır kükrersin "atasını taklit ediyor" derler. Çok biliyorlarsa gelsin kendileri tahta otursunlar. Pöffff, çok canım sıkıldı. İskender burada olsaydı da oynasaydık acık :(
Bu arada Beren Saat deyip duruyoruz ama Ekin Koç’tan da
bahsetmek lazım biraz. Kendisine son haftalarda biraz fazla yüklenildiğini
düşünüyorum. Dizi ilk başladığı zaman çok pasif olmakla ve hiç padişaha
benzemeyen bir padişah portresi çizmekle eleştirilmişti, şimdilerde de
Kösem karakterindeki değişime paralel olarak değişen ve her geçen bölümde
iyiden iyiye saraya, padişahlık makamına ağırlığını koymaya başlayan Sultan
Ahmet performansında fazlasıyla Halit Ergenç’i taklit etmeye çalışmakla
eleştiriliyor.
Öncelikle 13-14 yaşlarında hiç hesapta yokken tahta çıkmış,
sancak deneyimi olmayan, çocukluğu babası tarafından öldürülme korkusuyla
geçmiş ürkek ve yalnız padişah rolünde tam da canlandırdığı gibi bir Ahmet
izlememiz lazımdı ve o Ahmet’i gayet güzel oynadı. O ürkekliği, o
kendinden emin olamayan hallerini sevdirdi bize karakteri. Şimdi de o ünvanın
ve makamın gerektirdiği otoriteyi gün geçtikçe daha da fazla eline alan ve
üstüne giyen Ahmet’i gayet başarıyla canlandırıyor.
Dur Murad Paşa, bunların tarih falan anlatacağı yok, ben anlatayım. Kaç yılında olduğumuz belli değil zaten. Koca Osmanlı padişahı olan beni, Avusturya Kralı'na denk tuttuğun o antlaşmanın adı "Zitvatoruk Antlaşması". Seyirciler bunu böyle bilsin. Senin kafanı sonra koparıcam.
Ekin Koç, oyuncu
performansları anlamında Muhteşem Yüzyıl Kösem’in başına gelen en iyi şeylerden
biri kesinlikle. Halit Ergenç sadece Muhteşem Yüzyıl özelinde değil, bütün
benzer yapımlar açısından söz konusu “padişah rolü nasıl oynanır” sorusuna tahminen uzun yıllar boyunca adı anılacak muazzam bir performans
sergileyip örnek teşkil ettiği için kendisinden sonraki oyuncuların onun
performansından etkilenmesi, feyz alması son derece normal.
Tolkien’in
Yüzüklerin Efendisi’ni yazması ve ardından gelen bütün fantastik kurgu
yazarlarının şu ya da bu şekilde Orta Dünya’dan ve Tolkien’den “esinlenmesi”
gibi… Aras Bulut İynemli Şehzade Bayezid’i canlandırırken, ikisi de hali
hazırda aynı dizide oynamalarına rağmen Halit Ergenç’in performansının
benzerini sergiliyordu bazı sahnelerde, buna rağmen bu kadar üstüne
gidilmiyordu. Kaldı ki Ekin Koç, henüz 23 yaşında bir oyuncu olmasına rağmen
karakterin ağırlığını koymasını ve otoritesini de gayet başarıyla yansıtıyor,
üstünde hiç de eğreti durmuyor. Bu hafta izlediğimiz bölümde Cihan Ünal’la
çadırda geçen ve özellikle de Hülya Avşar’la Has Oda’da karşılıklı oynadığı
sahneler bunun en güzel örnekleri.
Yeni saray setlerim çok şekil, önümden çekil. Tam içinde gezinmelik valla.
Bu haftaki yazımı bölümle ilgili benim en çok hoşuma giden
ayrıntıyı yazarak bitireyim. En başta da demiştim, benim gibi bazı seyirciler için
(sayılarının hiç de az olduğunu sanmıyorum) izlediğimiz dizi ve filmlerdeki
hikaye ve karakterler kadar, işin teknik tarafı da neredeyse aynı oranda
önemlidir. Hele hele söz konusu olan Muhteşem Yüzyıl gibi iddialı ve şatafatlı,
profesyonelliğin olmazsa olmaz olduğu büyük prodüksiyonlarda. Şahsen ben her
bölümde olan biteni takip ederken, diyalogları dinlerken bir yandan da durmadan
etrafı gözlüyorum. Kim hangi kıyafeti giymiş, kıyafetler nasılmış, hangi tacı
kim nasıl takmış, setdeki detaylar nelermiş, ön planda Safiye Sultan
konuşurken arka planda kadrajın sağında solunda ne varmış, ne kadar
gerçekçi inşa edilmişler, figüranlar ne alemdeymiş...
Böyle şeylere dikkat etmek
en az hikaye akışını takip etmek kadar eğlenceli bir uğraş benim için ve bu
haftaki bölüm Muhteşem Yüzyıl Kösem’in farklı mekanlar göstermek konusunda
şimdiye kadarki en fazla çeşitlilik içeren bölümü olduğu için resmen zevkten
dört köşe oldum. Gerek Topkapı Sarayı olarak inşa edilen muazzam platodaki farklı farklı yerlerde dolaşmamız (özellikle Arz Odası ve çevresi), gerek 17. yüzyıl Osmanlı şehir hayatına bakış attığımız çarşı-pazar setlerinde geçen
sahneler (final sahnesi özellikle) dizinin görselliğine zenginlik üstüne
zenginlik kattı.
Fahriye dergahın kapısından çıkana kadar azıcık şu binaları, balkonlarındanki oymaları falan inceleyeyim bari. Ne kadar da güzel yapmışlar öyle. Tahta çıktığımda Kırım'a da yaptırayım bunlardan bari ^^
Dönem dizisi dediğiniz şey ne kadar fazla ve farklı farklı
mekanlar sunarsa, dünyasını görsel olarak ne kadar çeşitlendirirse, hep aynı
üç-beş mekan içinde geçmekten imtina edip tekrara düşmeden kurduğu görsel
dünyanın üstüne ne kadar daha eklerse işte o zaman seyretmeye doyum olmuyor.
Hele bir de gerçek mekanlarda çekim yapılırsa. İlk dizide İbrahim Paşa ve
Hatice Sultan’ın sarayı olarak kullanılan Yıldız Teknik Üniversitesi’nin
kampüsü içindeki gerçek saray o dizinin görsel anlamdaki en büyük şanslarından
biriydi örneğin. Tam anlamıyla o döneme, o saraylara ışınlanıyordu seyirci o
sarayda geçen sahnelerde.
Açıkçası Kösem’den de benzer bir gerçek mekan
kullanımı bekliyorum hâlâ. Bu nedenle bu haftaki bölüm çok memnun etti beni.
Gerçi son haftalarda Eski Saray ve Aziz Mahmut Hüdayi Hazretleri’nin dergâhı
olarak kullanılan setlerin, aslında şu bizim Yeniçeri Ocağı’nın bu sahneler
için yeniden dekore edilmiş barakaları olduğu yönünde ciddi şüphelerim var ama öyle
olsa bile yeri gelmişken dizideki setlerin tasarımı ve inşasında emeği geçen
kişileri tebrik etmek isterim kendi adıma. Muazzam bir iş çıkarıyorlar
gerçekten. İnşallah devam ettiği sürece dizideki mekan çeşitliliği arta arta
devam eder de haremin dört duvarı ve hep aynı odaları, koridorları arasına
mahkum kalmayız.
Velhasılı kelam, Safiye rulazz ^^