Sıdıka'nın annesi Safiye Hanım'ı hatırlamayan var mıdır? Sıdıka baskılara dayanamayıp intihar etmekle tehdit edince ''Canına kıy da baban gebertsin seni'' diyen Safiye Hanım Türk televizyonlarının unutulmaz karakterlerinden biriydi. Bugün bile aynı canlılıkta hatırlıyoruz onları. Onları izlediğimiz yıllarda evimizin salonu daha sıcaktı, hayatın renkleri daha belirgindi sanki. Daha çok gülüp daha az ağlıyorduk. Daha çok neşelenip daha da çok umut doluyorduk.

Baskül Ailesi'nin Zerafet Hanım'ı bedeniyle barışık, çocuklarına bağlı cıvıl cıvıl bir kadındı. Kızlarıyla olan neşeli halleri, kocasıyla olan çekişmelerini hatırlarken bile gülümsüyorum. Kaynanalar dizisi ise bir dönemin fenomeniydi. Tijen Hakmen ve Nuriye Kantar'ın maceraları feci biçimde yaşanmışlık kokuyordu. Kaynanaların çekişmesi evlilik hayatı tarihimizin en eski ama en etkili gerçeklerinden biri değil miydi? Yine de biliyorduk ki, günün sonunda her şey tatlıya bağlanır, kafalar yastığa huzur içinde yatırılır...

Fedakarlık ve özveriyi de onlarla tanıyorduk işte. Baba Evi'nin Nurten'i, Hayat Bağları'nın Nurhayat'ı ve İkinci Bahar'ın Hanım'ı bize gözyaşının da kıymetli olduğunu masal dilinde anlatıyordu. Çünkü anlıyorduk ki hayat zor, fakat bizim için gülümseyen bir çift göz her şeyi değiştirir. Anneler her şeyi değiştirir...

Hayat değişti ama fedakarlık kavramı hep asılı kaldı annelerin hayatında. Binbir Gece'nin Şehrazat'ının oğlu için yaptığı fedakarlık hala kalbimizde buruk bir yaradır. Öyle Bir Geçer Zamanki'nin Cemile'si şiddete, kedere ve yoksulluğa baş kaldırmıştı. Yemeği bizlere pay edip, şayet yemek kalırsa kendi tabağına koyan annemizin suretini görmüştük onun acıya bulanmış suratında. Dramadaki fedakarlık alışık olmadığımız bir biçimde değişmiş gibi görünüyordu. Oysa ki değişen şey erkeklerin hükmünün daha fazla ekranlara yansıtılmasıydı. Kadının çaresizliğinin aksine annenin çaresizliğinin çok daha can yakıcı olmasıydı.

Sonra devir değişti, e tabii anneler de değişti. Bir şeyler oldu bize, gülüp eğlenmek yanımıza kâr kalmadı. Anneler renkli kurabiyelerini kenara bırakıp ellerini entrikanın kapkara tozuna buladılar. Muhteşem Yüzyıl'da Hürrem kaostan ve kandan beslenirken haklılığını anneliğine bağladı. Çocuklarını başkalarını incitirken kullandığı bıçak haline getirirken bile devam etti buna. O Hayat Benim'in Nurhan'ı kızının başka bir insanın hayatını çalabilmesi için elini kana bile buladı. Kızının yalancı ve eğreti hayatından rahatsız olmak yerine paranın ve gücün ışığıyla kör oldu. Kiraz Mevsimi'nin Önem'i klasik ''Oğlum neyini beğendi bunun'' tepkisini çok daha ileriye götürdü. Çevirmedik dolap, girilmedik entrika bırakmadı. Karagül'de ise birçok anne örneğiyle aynı anda karşılaştık. Kadriye bir çatı gibi evlatlarının üstünü örtmeye çalışırken torununu öz annesinden koparmakta beis görmedi. Narin o bebeği olanca şefkatiyle sarmalarken iki hayatı birden yerle bir ettiği gerçeğini tozlu raflara kaldırdı.

Peki her şey nasıl böylesine derinden değişti? Aslında hiçbir şey bir gecede olmadı. Zamanla hepimizin hayatlarına yerleşen tüketim çılgınlığı, toplumsallık yerine bireysel kalma hırslarımız, güce ve iktidara olan tutkumuz gerçek yaşamda olduğu gibi dizi karakterlerinin de evrilmesine neden oldu. Dizilerde eşitlikçi ve neşeli ailelerin yaşadığı ufak şirin evler yerini kapı ardında fısıltıların kol gezdiği devasa yalılara bıraktı. Aşk-ı Memnu'nun Firdevs Hanım'ı fısıltıların efendisi sıfatını kazanmak için çok fazla sahtekarlıkla iç içe geçti. Haklılığın bağlandığı kavram yine annelikti. Çocuğunun iyiliğini isteme biçimleri nasıl böyle acımasızca değişmişti? Mutluluk nasıl huzurdan, renkli balonlardan, sıcak bir yemekten sıyrılıp şatafatlı kostümlere ve uçak hızında arabalara dönüşmüştü?

Çünkü hayat zorlaştıkça acıyı benimsemiştik. Gözyaşı hayatımızda giderek daha da normal bir şey haline geldi. Neydi ki canım, alt tarafı gece yatağı cehennem eden huzursuzluklar.. Hem birazcık kederden kim ölmüştü ki? Entrikayı, zorlukları ve sonra o zorlukların aşılmasını sevmeye başladık. O zorlukların aşılmasının bize yeterince lezzetli gelmesi için zorlukların bizi eğip bükmesi lazımdı. Yalnızca anneler değil tüm karakterler dönüşüm geçirdi dizilerde. Kötü karakterler daha inandırıcı ve çoğu zaman haklı gelmeye başladı. Çünkü yaşanmışlıkların insanı değiştirebileceğini artık biz de biliyorduk. Çünkü bir noktadan sonra biz de geri dönülmez bir biçimde değişmeye başladık. Öyle ki izlediğimiz haberlerde bile sadece olumsuzlar, kazalar ve cinayetler vardı artık. Dünyada hiç iyi şeyler yaşanmıyormuş gibi...

 

Oysa ki ben sardunyaların kokusunu çok özlüyorum. Gülüşü bahar saçan anneleri ekranlarda daha sık görmek istiyorum. Yediği dayağı hazmetmeyen, iş yaşamında olunca ev yaşamında başarılı olamazmış gibi lanse edilmeyen, tek arzusu bir erkeğin sevgisini kazanmak olmayan, kurnazlık ve yalanla mutluluğa ulaşmak için her şeyi mübah görmeyen daha 'bizden' anneler... Ekran gücü, dünyanın en mucizevi sihirlerinden biridir. Ülkenin en ücra noktasındaki yoksul anne de izler, en merkezi yerinde lüks içinde olan da. Mesele bu her yere ulaşabilen gücü doğru eğitim için kullanmak. Çünkü biz izlediklerimize alışırız, biz izlediklerimizle yaşarız ve gün gelir izlediklerimiz oluruz... Terlik tıkırtısının, demli çay buharının, uyku öncesi sohbetlerinin eksik olmadığı nice güzel Anneler Günü geçirmenizi dilerim. Annenizin kıymetini en çok da yaşarken bilin lütfen. Ve onlara kızarken altın klişeyi anımsayın:''Senin gibi çocuğun olunca anlarsın!''

Güzel günler.