Hiçbir zaman "reyting rekorları" kırmadı ama yayınlandığı dönemde en çok konuşulan, gündemi en çok işgal eden dizilerden biri oldu. Reyting ölçümleme sistemi ve seyirci paneli bambaşkaydı ve 103 bölüm süren dizinin yalnızca 18 bölümü reyting sisteminde yer alabilmişti** ama konumuz hiçbir zaman reyting olmadı zaten. O, kendi bambaşkalığı ile fenomendi.

 

"Burası bir bakkal, kahve değil"le başlayıp "Çay, Erdal Bakkal'da içilir"e evrilen Erdal'ıyla, renkli bir hayatın peşinde, rengarenk giysileriyle farklı farklı maceralara gözü kapalı atlayan İsmail Abi'siyle ('Abimmmm'), taksisini vurdurmakla başlayan sıradan yaşamı uzay gemisi vurdurmaya kadar varan hepimizin babası İskender'iyle, akıl vermeyi, deva olmayı beceremeyen ak sakallı dedesiyle, sevdiğine sahilde şiirler okuyan Yavuz'uyla, sürekli değişen ve böylece bizleri hayatla ve aşkla defalarca sınayan Leyla'larıyla, oyunları bozamayan, kendi oyunlarında baş kahraman olmayı da beceremeyerek hepimize ayna tutan, dostumuz olan Mecnun'uyla ve tüm diğer orijinal karakteriyle hem çok tanıdık, hem de bambaşkaydı.

 

Beyaz perdeden beyaz cama geçisi daha önce olsa da, Onur Ünlü'yü televizyon seyircisine tanıtan işti Leyla ile Mecnun ve Ünlü, daha ilk bölümde göstermişti sinematografik bir dilin televizyonda da kullanılabileceğini. Yoğun ve zeka dolu diyaloglarına rağmen hiçbir zaman didaktik olmadığı gibi sırtını da bu diyaloglara hiç yaslamadı, yaptığının görsel bir iş olduğunu hiç unutmadı.

 

 

Adını bu toprakların en büyük aşk öykülerinin birinden alıyordu ama hiçbir zaman yalnızca aşkı anlatmadı, yalnız aşktan beslenmedi. Aşk, tıpkı hayatta olduğu gibi, birçok meşgalemizden yalnızca biriydi. Bütün yollar ondan geçiyor ya da ona varıyordu ama insanı aşktan ve onun hallerinden bezdirecek kadar içine düşmedi hiç aşkın.

 

Elbette kişisel tarihlerimize de unutulmaz izler bıraktı. Ben hatırlayamadığım yaşlardan beri televizyonda yerli dizi izlerim, izlediğim dizilerin sayısı yüzlerle ölçülür, ama Leyla ile Mecnun kadar bağlandığım, dünyaya bakışımı etkileyen dizi sayısı azdır. Benim için insanlar, Leyla ile Mecnun izleyenler ve izlemeyenler diye ikiye ayrılır. İzleyen insanlarla kolayca yakınlaşır, ortak bir dili çabucak bulurum. İzlemeyenlerle çeşitli iletişim problemleri yaşar, bazen anlatmak istediklerime referans bulmakta zorlanırım. Benim kadar tutkun olmasa da izleyenlerin fikirlerine önem verir, izle dediklerini izlerim. İzlemeyenlerin tavsiye ettikleriyle ilgilenmem bile.

 

İsmail Abi'nin "çay veren insan hiç kötü olur mu" argümanı, "Leyla ile Mecnun izleyen insan hiç kötü olur mu?" şeklini alır bende, kötülüklerle dolu bu gezegende fazla naif bir inanç olduğunu bilsem de.

 

Aşkın bir tanımı da, baktığı her yerde sevdiğini görmekti.^^

Leyla ile Mecnun'u zihninde yaratan ve onu haftalar boyu kağıda döken Burak Aksak, işsiz ve parasız kaldığı bir dönemde bu hikâyeyi kurguladığını ve yazmaya başladığını defalarca anlattı. Bu hikâyeyi her duyduğumda içim bir parça cız etse de iyi ki o zor günleri yaşamış demekten kendimi alamıyorum. İyi ki kendini çıkmazda gördüğü bir zamanda Mecnun'u düşlemiş, ona deva ararken bir ak sakallı dede yaratmış ama yine de deva bulamamış, iyi ki bu proje kapı kapı dolaşıp nihayet TRT'ye varmış, iyi ki kanal koordinatörü Bülent Ata bu işe inanmış ve Aksak'ın yolunu Onur Ünlü ile kesiştirmiş, iyi ki sıkıntılı günlerden, milyonların sıkıntısına yoldaşlık edecek bir hikâye çıkmış. İyi ki iyi ki okuyan, düşünen, izleyen, büyük eserler ve büyük isimlerle beslenen bir insanmış ve kalemini bizden esirgememiş.

 

Çoğu zaman yazdığım yazılara başlık bulmakta zorlanır, uzun uzun düşünürüm klavye başında. Bu yazıyı yazmaya karar verdiğimde başlık hazırdı, ana fikriyle beraber: İyi ki doğdun Leyla ile Mecnun, iyi ki varsın!