İlk bölümde bu sözlerle tanıtmıştı kendini bizlere Sultan Murat…  Azimliydi, cesurdu, güçlüydü ama öfkeliydi. Hem de öyle bir öfke vardı ki gözlerinde yakıp kül ediyordu. Eğer sadece ilk bölümü izlediyseniz ya da izlerseniz Firavun ve Musa’nın benzetme olarak kullanıldığını düşünebilir, soyut bir şeyden bahsedildiğini sanabilirsiniz. Ancak Sultan Murat’ın hayatındaki Musa ve Firavun etten, kemikten. Savaşan, direnen iki varlık. Her mücadelede Murat’ı daha çok güçten düşüren iki musibet.

 

Avrupalı seyyahlar Osmanlı topraklarını gezdiklerinde hele ki payitahta geldiklerinde “Yeniçeri”lerden bahsetmeden geçmezler. Onların cesaretinden, cüsselerinden en çok da sadakatlerinden, Sultanlarına olan sorgusuz bağlılıklarından söz ederler. Yeniçeri eğitimi hiçlik üzerinedir. Ailen, dinin, memleketin en baştan oluşturulur. Geçmişle bağlantın kesilir. Çünkü geçmiş tutar seni, yapışır yakana, hesap sorar. Kimseye vefa, minnet borcu yüklenmez. Sadece emrindeki hükümdara borcun vardır. O da can borcudur. Vakit saat geldiğinde gözünü kırpmadan durusun o kılıcın önünde.

 

Sultan Murat hiç kurtulamadı geçmişin o yüklerinden. Maziden gelen gölgelerle, acılarla, ıstıraplarla beraber yaşaması öğretildi ona. Geçmişin karanlığını da borçlarını da beraberinde taşıdı hep. Bizler hikayeyi ortadan izlemeye başladık. İpleri ellerine aldığı anda gördük Sultan Murat’ı o meşhur balkonda. Kapıda isyankar askerler vardı. İçinde öfke, gözleri ateş saçarken, itaat etmemek için, isyancılara istediklerini vermemek için feveran ederken gördük ilk. Her bölüm bizi bir önceki hikayeye taşıdı. Her bölüm bizi temele, mazide yatan soruna adım adım yaklaştırdı. Her bölüm, Sultan Murat’ın yeni gölgeleri ve borçları ile tanıştırdı.

 

 

“Abin Sultan Osman’ı unutma” diyordu herkes. Abin Sultan Osman’ın başına ne geldiğini unutma, dikkat et akıbetiniz benzemesin. Saraydaki odalardan birinde bir akıbet daha bekliyordu Murat’ı, amcası Divane Sultan Mustafa… Bu iki örnekle büyüdü Sultan Murat ne zafiyet gösterip abisi Sultan Osman gibi olacaktı ne de aklını kaybedip amcası Sultan Mustafa gibi olup kafese kapatılacaktı. Sultan Murat, kimseye benzemezdi benzememeliydi.

 

Vicdan ve adalet bir türlü geçinemediler. Abisi Sultan Osman, O’nun yanına gelip tahta kılıcıyla kardeşlerini koruduğunu görünce “Eli kanlı zalim bir padişah olmaktan korkuyorum” demişti, “Olmadın mı zaten?” diye cevap vermişti çocuk yaşta O’na. Sultanlığın ne olduğunu bilmeden. Şimdi Sultan Murat eli kanlı bir padişah olmaktan korkuyordu.

 

 

“Bütün ömrüm sarayda geçti. Orada büyüdüm. Saltanat aileme bahsedilmiş bir lütuf lakin bedeli ağır. Tarifi imkânsız acılardan geçtim, ihanetler gördüm, ölümler gördüm. Benim gözümün önünde bir abim diğer abime kıydı. İşte o an ruhumun mevsimi değişti. Ölüm korkusu kış gibi çöktü böyle içime. O günden sonra hep ben bir gözüm açık uyudum, her akşam cellatları bekledim, her sabah her an ben yaşadığım hiçbir şeyi unutmadım Farya, unutmam! Bilhassa hatırlamam lazım. Hatırlayayım ki vicdanımın yolundan sapmayayım. Aynı acılarla ben de yanmayayım. “

Demişti Farya'ya kardeşi Kasım’ı ceza için amcasının odasına kapattığında. Ama başlamıştı bir kere değişim. Murat düzene direnip kurullarını uygulamaya başlayınca gölgelerde teker teker hesap sorar olmuştu ondan. Yanlış yapıyorsun diyordu herkes. Böyle sultan olamazsın, böyle adaletli olamazsın. Sonra payitahta o büyük isyan yangını çıktı. Canını siper etti ahali için sokağa çıktı, bir çocuğun hayatını kurtardı. Üstü başı kül içindeyken, acıdan gözleri bulutlanmışken o kadın çıktı; “Sen tahta çıktığından beri bir gün yüzü görmedi bu ahali. İsyanlar, ölümler bitmek bilmedi. Bizi koruyamadın, koruyamadın bizi. Ahalinin acılarını, ıstıraplarını dindiremeyene padişah denir mi? Zira sen o tahta oturmayı hak etmiyorsun!" diye bağırdı karşısında.

Olmuyordu bir yerlerde hata yapıyordu muhakkak. O güçlü, adaletli bir padişah olmak istedikçe bunun için çalıştıkça daha çok “gaddarlık” ile suçlanıyordu. “Zalim” diyorlardı O’na. Karşısına geçip alenen kardeşi Şehzade Bayezid’in tahta geçmesi gerektiğini söylüyorlardı. Asker, ahali herkes mi yanılıyordu yani? Gerçekten Sultan Murat adaletli bir padişah değil miydi, bu tahtı hak etmiyor muydu?

Amcası Mustafa’nın odasına gittiğinde “Padişahım, şüphesiz bu bana Allah’ın bir lütfu aynı zamanda da laneti. Deli diyorlar, değilim. Aklım ve ruhum ikiye yarıldı. Bütün padişahlar gibi. Bir yanda Murat, bir yanda Sultan Murat. Birisi herkes gibi alelade korkan, üzülen, kırılan, kıskanan, seven. Herkes gibi O’ndan hesap sorulan. Öbürü herkesin, her şeyin üstünde. Bu tabiat, bu dünyanın dışında. Yalnızca Allah’a hesap veren.” dediğinde “İkisini birden taşımak ağır yük.” demişti. “ Ağır evet ama taşımak zorunda olduğun bir yük. Taşıyamazsan Osman gibi canından olursun yada benim gibi aklından.” Esas soruyu sordu Murat “Peki nasıl taşıyacağım, mümkün mü?” “Galiba işin sırrı ahenkte hangisi yukarıda kalacak hangisi dibe çökecek?” dedi amcası ancak hangisinin yukarda olacağına hangisinin dibe çökeceğine karar vermek Murat’ın göreviydi.