Sizler Defne'ye aldanmayın, bu onun hikayesi falan değildi sevgili okur. Bu bizim hikayemizdi. 

Defalarca kez, aniden, mutasyona uğrayan ve günün sonunda buhar olup uçan Necmi'siyle...

İlk andan son ana kadar bizi kahkaha krizlerine sokmak için var olan Koriş'iyle...

"Para mı, ben mi?" sorusuna asla ne cevap vereceğini kestiremediğim Neriman'ıyla...

Son ana kadar, münhasır medeniyetler seviyesinde gezen ve beni asla şaşırtmayan Serdar'ıyla...

Kaderin yüzüne yalnızca giderayak, muhtemel ayıp olmasın diye güldüğü, evrenin gelmiş geçmiş en yürekli adamı olan İso'suyla...

Tatlılar tatlısı, dilinin kemiği ruhunun ayarı olmayan Nihan'ıyla...

Ayran gönüllü, şıp sevdi, arkadaşlığın kurallarını bozup bozup yeniden yazan Sinan'ıyla...

Ömer'e olan aşkından, İso'ya terfi edip, sonunda Sinan'ı hayallerine kavuşturan ve düşüncelerimi sürekli değiştiren Yasemin'iyle...

Son anda gelip, güzelce göz kırpan ve gelişine yıldızlı pekiyi verdiğim Seda'sıyla...

Her zaman üzerinde kendi babaannemin yansımasını gördüğüm Türkan'ıyla...

"Bir köşk uğruna Ya Rab, ne aşklar doğuyor!" şeklinde gülümseten Hulusi'siyle...

Her zaman bir şoförden çok daha fazlası olan Şükrü'süyle...

Sevdiğim ama bunu dile getirmekten hep korktuğum Pamir'iyle...

Esmeyen rüzgarları estirebilen Zübeyir'iyle...

İlk andan son ana kadar hep var olan ve olmadığında eksikliğini içten içe hep hissettiğim Derya'sıyla...

İso'unun yüzünü en nihayetinde gülümseten Ayşegül'üyle...

Bıcır bıcır, büyümüş de küçülmüş Esra'sıyla... 

Yanımda olsa öpmeyelere doyamayacağım küçük İso'suyla...

Ve vedasıyla yürekleri dağlayan, gidişiyle herkesleri üzen, hiç unutulmayacak Sadri Usta'sıyla...

Ömer ve Ömer'in Defne'siyle... 

Kiralık Aşk bizimdir, kaçıp dinlendiğimiz paralel evrenimizdir; geldiğimizdir, sevdiğimizdir, gidemediğimizdir.