Beklentilerin yüksek olduğu bir filmdi. Sakin bir günü bekleyip, biletimi alıp sıcacık bir film izleyeceğimin hissiyle sinema salonundaki yerimi aldım. İçinizi ferahlatacak sahnelerle giriş yapıyor film. Bütün karakterler için tüm oyuncuları beğendiğimi fark ediyorum. Özellikle Farah Zeynep Abdullah'ı. Her ne oynuyorsa doğal oynadığını düşünüyorum. Unutmadan Fatih Artman'a da kocaman alkışlar! O kadar inandırıcı bir performans sergiliyor ki utangaç mühendis rolüyle...
Mekan, kostümler, Gökhan Tiryaki'nin muazzam görüntü yönetmenliğiyle film su gibi akıp gidiyor ve siz bitsin istemiyorsunuz. Kadınlara sınırlı rol biçilmiş bir toplumda görebildikleri kadar hayal kurabilen, içlerinde sevgi temeli olan üç kız kardeşin hikayesi temiz bir dille anlatılıyor. Babalarının hayatlarını terbiye etme biçimi hepsinde ayrı yara, ayrı hayat penceresi açılmasını sağlıyor ve her duygularını kalbinizde hissedebiliyorsunuz.
Filmin durduğu tıkandığı yerler de var, yok değil fakat çok fazla göze batmıyor. İyi bir tablonun içinde sevmediğiniz birkaç rengin var oluşu gibi... Geneli etkilemiyor bence. Tam olarak doğru cümle ''Yeri geliyor güldürüyor, yeri geliyor ağlatıyor.'' olmalı. İlk yarıdaki kahkahanız, diğer yarıda yerini derin bir hüzne bırakıyor. Aşk filmlerinden çok böyle aile işi olan dramları sevdiğimden mi bilemiyorum ama film ağır geldi bana. Güldüğüm, Reis'e kızıp acıdığım, kendi hayatımı düşündüğüm, salondan ayrılırken küçük küçük gözyaşı döktüğüm bir filmdi.
Vermek istediği mesajları göze soka soka vermemesini çok beğendiğim, şahane replikleri içinde barındıran, duraklayıp yola devam eden bir film olmuş. Yılmaz Erdoğan'ın kendi filmleriyle mukayese ettiğimizde geride kalabilecek bir film olduğu düşünülse de vizyondaki filmlerle karşılaştırdığımızda alkışı kesinlikle hak eden bir iş.
Sakin bir gününüzde gidip izlemenizi öneriyorum ve arkadaşlarınızla mutlaka bu film üzerine kafa yormanızı tavsiye ediyorum. Şahane aile hikayeleri dinlemenizi sağlayan bir film olabilir, benden söylemesi ...
Başka filmlerde görüşmek üzere...