Ahmet Gürsoy… Savcı Şevket Gürsoy ile Doktor Selma Gürsoy’un biricik oğulları, en iyi okularda okumuş, Lozan’da hukuk eğitimi almış, ihtisasını Londra’da tamamlamış, istikbali her bakımdan parlak bir genç. Yasemin’in günlüğündeki tarifine göre; mağrur, muzip, cazibeli… Geçirdiği uçak kazasına rağmen hayatı gayet yolunda. Fransız sevgilisiyle evlilik planları yaparken, 1959 yazında genç bir kızın kendisine aşık olduğunu öğrenmesiyle hayatı birdenbire değişiyor ve uzun yıllar da toparlayamıyor, sanki bu aşktan önce yaşadığı sorunsuz ve güzel hayatın diyetini öder gibi.

Benim bu dizide en çok sevdiğim ve en çok haksızlığa uğradığına inandığım karakterdir Ahmet. Hikayenin en masumlarından olmasına rağmen nedense hakkı pek verilmemiş, kıymeti bilinememiştir. Halbuki bu kadar naifçe ve güzel seven bir adamın, yıllarca mahrumiyet bölgesinde, hem sevdiği kadına hasret yaşayıp hem de kızından haberdar dahi olmaması son derece acıklı bir durumdu. Ancak yaratılan dünyada acılarının altı çizilmemişti, Ahmet yaşadıklarını hep olgunlukla karşılamış ve “Ben çok acı çektim!” diye reklamını yapmamıştı. Şu hayatta en nefret ettiğim ve sinirlendiğim şey haksızlıktır. Ahmet’in de dürüstlüğüne ve insancıllığına rağmen bu kadar haksızlığa uğramış olması, aşkının büyüklüğünün ve bu aşk uğruna feda ettiklerinin görülmemesi de beni hep üzmüş ve onu savunma isteğine yol açmıştır.

Çünkü büyük bir haksızlığa uğramış, hiçbir kabahati olmamasına rağmen çocuğundan yıllarca habersiz yaşamıştı. Kendisi de dile getirmişti yaşayamadıklarının, kaçırdıklarının acısını; Rüya’nın doğumunu göremedi, ilk sözcüklerini duyamadı. Attığı ilk adımlarda düşmek üzereyken elinden tutamadı. Alışkanlıklarını, sevdiklerini, sevmediklerini bilmedi. Doğuştan dilinde olması gereken baba sözcüğünü Rüya’nın ağzından duyabilmek, bir iletişim kurup onun o güzel kalbine girebilmek, güvenini kazanabilmek için aylarca uğraştı durdu. Biricik kızınızın bir başkasının kollarına baba diye atılırken sizi sadece “trende yaşayan arkadaşı” olarak bilmesi, onun kalbinde babası olarak var olamamak ne acı. Halbuki sizin kızınız işte, akıllı, güzel, şirin… Ama kızım diyemezsiniz, birlikte bir evi paylaşamazsınız, tatillere çıkamazsınız. Sadece parkta birlikte geçirdiğiniz birkaç saatle yetinirsiniz. Ahmet, Rüya’nın kendi kızı olduğunu öğrendikten sonra onu parkta ilk gördüğünde başta dokunamamıştı bile, sadece büyük bir hayranlıkla seyretmiş, varlığına inanınca sarılmıştı. Rüya’nın kalbine girebilmek için ne kadar da zorlu bir mücadele bekliyordu onu. O mücadelenin sonunda Necdet kadar sevilen bir baba olamama ihtimali bile vardı, ne yazık ki.

Ne ironiktir ki kendinden en büyük sır saklanan karakter olmasına rağmen en dürüst karakter Ahmet idi. Bir şeylerin arkasına saklanarak hareket etmedi, ne yaşadıysa, ne hissettiyse hep yüzüne yansıdı. Bir trende ilk defa gördüğü, 5 yaşındaki Rüya’yı dahi çocuk diye hafife almamış, onun sorularını önemseyerek olduğu gibi cevaplamıştı hepsini. Anahtar kelime, onu bu kadar sevmemin nedeni bu olmalı. Adam en mutsuz, en umutsuz anlarında bile dürüst. Küçük bir çocuğa karşı da, sevdiği kadına karşı da, sevmediği ama arkadaşlığına minnettar olduğu bir kadına da, ailesinin tüm fertlerine de hep dürüst ve saygılı yaklaştı.

Ahmet, Şevket’e evlilik kararını açıklarken Michelle’e aşık olduğunu söyleyememişti. Sadece bir hayatı paylaşmak için mantıklı görülen; iyi anlaşmak, uzun süredir birlikte olmak gibi nedenleri sıralamıştı. Hiç farkında bile değildi aşktan bahsetmediğinin... Üzerinde pek kafa yormadığı ama içten içe önemsediği aşk kavramına verdiği değeri, babasıyla yaptığı bu konuşma sayesinde anladı. Bunu anladıktan sonra da aşka en az kendisi kadar değer veren Yasemin’le buluştu yolları. Aşkın rüzgarı çarptı onu, kapıldı, havalandı.