Sonrasında ise Ömer yeniden Defne’sini isterken, Defne yeniden hız yapmaya korkuyordu. İçindeki alev kora dönmüştü çünkü, yavaş yavaş yanmıştı yakmıştı. Üşümüştü ama şimdi yeniden yanmaktan korkuyordu... Bu yüzdendi "Bitti!" diye haykırışları. Kral dönmüştü, o ördüğü kalın duvarlarını aşmak üzereydi üstelik. "Teslim ol bana! Etrafın sarıldı. Her yerde anılarımız, saçının her bir telinde izim, gözlerinde mührüm var. Sarıldın! Kaçamazsın artık benden. Hem zaten, her yerde beni ararken kaçman da çok saçma değil mi?"

Evet saçmaydı, o da biliyordu. En sonunda varacağı yerin Ömer olduğunu o da biliyordu. Hala Ömer'in olduğunun o da farkındaydı. Ama işte o içindeki korun yeniden alevlenmesi gerekiyordu. Bunu yapabilecek tek kişi ise elbette yanardağıydı, Ömer’iydi... İttiği kişinin sarıldığında yeniden dirildiği kişi olduğunu hatırlaması gerekiyordu. Ömer'sizken hayatını düzene sokmadığını hatta hiç yaşamadığını anlaması gerekiyordu. Ama anlamaktan, hatırlamaktan da korkuyordu. Hatırlarsa, duvarlarını yıkması gerekecektive bilirim müthiş bir acıdır.

Bu yüzdendi Ömer'e gitmesini istediğini söyledikten fikrini değiştirmesi. Yalnız Ömer sen nasıl bir ADAMsın! Eğer Defne'yi varlığın üzüyorsa, yokluğunun acısına katlanmayı yeğledin ya. Daha sana söylenecek bir söz yok. "Korkuyor musun benden? Korkma, korkma..." Nasıl üzüldün değil mi, bitirdi diye her şeyi? Nasıl korktun yeniden Defne'n olmayacak diye? Öyle bir şey olamaz merak etme, sen ona o sana ait. Başka denklemi yok bu hikayenin. Zaten aşkta da söz verilmez endişelenme. Bunu "Söz veriyorum bir daha senin için ağlamayacağım." demesine rağmen sen çıkar çıkmaz ağlayan Defne'den de anlıyoruz.

"Aşk biter.. Yalan!"*