Evet evet, Kerim’in bencilliğini seviyorum. Hangi insan yeri geldiğinde bencil olmuyor ki? “Daima başkasını düşünürüm.” diyebilen var mı? Peki buna gerek var mı? Her daim düşünceli, ince, naif olunacak diye bir şey yok. Gerektiğinde sesler de yükselmeli. En azından benim için öyle. Ama gerektiğinde de öyle sağduyulu olunmalı ki karşındaki incinmesin. Yerine göre davranabilmeyi de bilmek önemli.

Kerim, dünyanın en düşünceli erkeği değil. Ama Kerim, sevdiği insanın kalbini paramparça edecek kadar da bencil değil. Tabii ki 21 hafta sonunda ulaştığımız Kerim’den söz ediyorum, ilk günkü Kerim alabildiğine bencildi. Ama artık öyle mi?

Vicdan, kadın erkek fark etmeksizin şu hayatta en çok takıldığım şey. Vicdanlı olmalıyız diye bir şey yok vicdanlı olmak zorundayız. Kerim, Bayram Bey kalp krizi geçirdikten sonra yaptıklarıyla, söyledikleriyle vicdanlı biri olduğunu öyle hassas bir şekilde gösterdi ki bize; dedim ki, Kerim çok güzel bir insan.

“Tabii ki öyle davranacaktı, karşısındaki babası.” diyebilirsiniz. Ama Kerim’de vicdan kırıntısı olmasa babası umurunda olur muydu? İşte bunlar hep artı özellik. Dilerim karşımıza hep vicdanlı insanlar çıkar.

Kerim’in en sevdiğim özelliklerinden biri de inatçı olması. İnat, kötü bir şey değildir bence; yeri geldiğinde gereklidir. Sonuçta aşk da inatla ayakta kalır. Kerim, inatçı olmasa Hülya çekip gittiğinde onu geri döndürmek ister miydi mesela?