Kerim Cevher, Bayram Bey’in kendi babasından gördüğü babalık duruşuyla büyümüş, yine gördükleri ve göremedikleriyle oğlunu büyütmeye çalışan bir baba. Aslında Kerim’i büyüten de oğlu.

Kendinden başka hiçbir şey düşünmeyen, bebek fillerin peşinden Dünya’nın öbür ucuna koşmayı göze alan Kerim, Almanya’daki evine döndüğünde minicik bir şeyle karşılaşmıştı. Bir anda, “Al babası!” denilerek kucağına bırakılan, Bayram Bey tarafından kulağına Mehmet adı okunan minicik bir bebekle… İşte o an, Kerim gibi ben de ne düşüneceğimi bilememiştim. Ama herkes gidince ağlayan Mehmet’e karşı koyamayan, gidip kucağına alan Kerim’in gözlerindeki hüzün beni çepeçevre sarmıştı.

Kerim’in Mehmet’e bu kadar çabuk ısınması hem Mehmet’in mutluluğu, hem de Kerim’in değişimi adına benim için önemliydi. Fakat bir andan sonra ben de baba-oğulun hızına yetişemedim. Çünkü Kerim, Mehmet’i büyük bir aşkla seviyor. Kerim karakterinin değişeceğinin sinyallerini ilk bölümde almış olsam da babalığın bu kadar yakışacağını asla tahmin edemezdim. Sanki Kerim, hayata baba olmak için gözlerini açmış.

Mehmet’le ilgilenmesi, konuşması, dertleşmesi, parka çıkıp onunla salıncağa binmesi, gözünden sakınması, her şeyi öyle güzel ki…

Kerim Cevher, iyi bir baba ve daha iyi bir baba olmak için de elinden geleni yapıyor. Gözlerinden sevgi taşıyor. Babalığı öyle değerli ki; bir gün anne olursam, bebeğimin Kerim gibi bir babası olsun isterim.

Bugün Kerim Cevher’in de ilk Babalar Günü. Kutlu olsun, her daim keyifli olsun… <3