Bir de şiir düşüyor aklımıza ister istemez:

 

Anladım ki susmak bir cüsse işi,

Derin denizlerin işi.

…

Dalgalı denizler, durgun mavi denizler kadar heybetli gelmez bana.

Göklerin suskunluğu da öyle.

Gök gürlemeleri, mavi derinliklerin heybetini siler diye düşünmüşümdür hep.

 

Sükût her zaman daha mânâlı, daha derindir.

Kalbe sözden çok sükûttan mânâlar akar.

 

İnsan evrendeki sükûtu anlayabilseydi, kim bilir belki de söz olmayacaktı.

İnsanlar sükûtun dilinden anlayacak, derin ve mânâlı bakışlarla konuşacaklardı.

Ve ses, sükûtun heybetini bozamayacaktı.

 

Konuştuğum zamanlar hep acze düşmüşümdür de ondan kelama sarılmışımdır.

Evrendeki her varlıkta sükûtu bir süs, bir hikmet olarak algılamışımdır.

Sözü ise ancak bir zaruret.

…

O denize imrendiğim an, gözlerim şu mısralara takılmıştı:

Gittim, gittim, denizin sınır yerine vardım.

Halin bana da geçsin! diye ona yalvardım.

Bir çılgın vesvesede, içim didiklense de,

Olaydım o cüssede, O’nun gibi susardım.

"Seni ilgilendiren her şey, beni de ilgilendirir."

Gerçekten de öyle olmuştu. Sonsuza götüren bir denizin kıyısına varmıştım.

O zaman anladım ki, susmak bir cüsse işi. Derin denizlerin işi.

Sığ suları en hafif rüzgârlar bile coşturabiliyor.

Derin denizleri ise ancak derin sevdalar.

Anladım ki, derin ve esrarengiz olan her şey susuyor.

Anladım ki susan her şey derin ve heybetli.

 

"Ortada kusur filan yok."

Sema kalbini kırdığı Sefer’den özür dilemeye çalışıyor. Ama pek becerdiği söylenemez. Sefer ise yine büyüklük ediyor. Gönlü çok geniş. “Ortada kusur filan yok.” diyor, “Sen sıkma canını.” diyor. Bir de ikisi de çok güzel susuyor, hem de çok güzel bakıyor. Belki bundan cesaret alan Sema ilk kez içini açmaya yelteniyor, ama başaramıyor. Anlatamadığı bir şey var. Oysa Sefer dinlemeye hazır. Acaba söyleyebilecek mi Sema o kendisiyle ilgili şeyi?

 

Devam edecek…