Sonuç olarak bu farklı baba temsillerinin ortak noktası bize geçmişten günümüze baba figürüne ilişkin yaşanan dönüşümü ve kahraman babaların yok denecek kadar azaldığını gösteriyor olmaları. Türk filmlerindeki ya da 2000 öncesi ilk dönem dizilerdeki fedakâr, babacan, herkese kucak açan babalık yapan çocuklarının kahramanı ve rol modeli olan, onların okuyup adam olmaları için çalışıp didinen babalardan biraz daha farklı kaygıları ve yolculukları olan babalar hikâyelerin başrollerinde yer alıyor.

Günümüz dizilerindeki babaların gelişen teknolojiler, yaşanan dönüşüm ve küreselleşmenin etkisiyle (Selam Zülfikâr!) değişen bireye benzer/ uygun olarak daha bireysel oldukları, ailenin birliği, mutluluğu, çocukların ahlaklı, dürüst, eğitimli birer evlat olarak yetişmelerinden ziyade -bazı babaların mafya olmalarının etkisiyle- hayatta kalmayı başarabilmeleri, kendi kurdukları imparatorluğu devam ettirecek yeterliliğe sahip olmaları, hayallerinden vazgeçip kazanç sağlayacak mantıklı işler yapmaları yönündeki beklentileri göze çarpıyor.

Drama, şimdi resmettiği baba modellerini hikayenin yolculuğu içerisinde birer kahraman haline getirip evrilmelerini sağlar mı yoksa zaman içerisinde adeta birer anti kahraman yolculuğu süren bu babalara alışırız ve varlıkları normalleşir mi bilinmiyorum ama, bu babaların gerçek hayatta çoğalmamasını ve çocuklarımıza rol model olmamasını diliyorum.