Ekranda dönen bir fragman… Billboardlarda yer alan reklamlar… Veee dizinin çekim gücü… Kalabalık aile,  bol sohbet.. Kardeşler, kuzenler, amcalar, büyükler… Belki de özlemim vardı. Dizinin beni içine çekmesi akrabalardan uzak diyarlarda büyümekten de olabilirdi. Belki de günü güzeldi, karşısında yılların vazgeçilmezi Vadi gibi güçlü yapım vardı ve karşısında keyifli meydan okuma… Ta ki ikinci sezon başlangıcının ötelenmesine kadar…

Evdeki ailem ile televizyondaki ailemi izliyordum. Gittikçe içlerinde olduğumu hissettim. Minik Pelin (Beren Gökyıldız) büyüklere taş çıkartırken “Sen nerelerdeydin be afacan?” dedim. Bilmişliğini, sevimliliğini nasıl sevdiğimi anlatmam en az bir gün sürer. Ustaları izlemek ise ayrı huzurdu. Mukadder Ar (Ayşenil Şamlıoğlu) bir kez daha kendine aşık etti. Esma karakterine can veren Zuhal Yalçın ise adeta kapı komşumdu. Durul Bazan’ı bir kez daha izlemenin müthiş olduğunu, Yıldız Kültür’ün daha uzun yıllar ekranda olması gerektiğini söylememe gerek bile yok. Yeni yüzleri görmek, oyunculuklarını izlemek ise benim için artı değerdi.

Diziye gelen her karakterin -nesneler dahil- bir hikayesi vardı. Ar Pastanesi, Gülizar gibi… Bir ya da birkaç bölüme gelen oyuncunun dahil enerjisi ekibe yansıyordu. Bazen dizileri sevsek bile bir süre sonra uzayan saatleri sıkmaya başlar, içine girdiğin olaylar düğüm olur ve bir bakmışsın ya mecburiyetten ya can sıkıntısından izlersin. Ya da izlemez, bay dersin. İşte Kocamın Ailesi’ni izlerken bir kez bile offf demedim; ama reklam olmasın dedim. Boğuk bölüm demedim; ama kahkahalarım az daha sürsün dedim.

Kasımda doğup kasımda her şey başkadır diyen ben ve neşem 2015 Kasım 11’inde Kocaman Aile’ye veda ettik. Tek sevinip elimde kalan ise mutlu, huzurlu yapılan finaldi… Kalabalık, coşkulu, tempolu geldiler ve aynı tempoyla gittiler…