Tanıtımları döndüğünde “İşte sıcak aile hikâyesi, hasreti çeken seyircinin aradığı kan!” demiştim.

Güçlü kadrosu, güzel enerjisi, sıra dışı hikâyesi ile yaklaşık bir yıl evlerimizi şenlendirdi Aramızda Kalsın. Eşinden ayrılan ve iki çocuğuyla İstanbul’daki akrabasına sığınan Antepli Yadigâr’ın, bir “emânet” sevdasına düştüğü yolun sonunda çocukluk aşkıyla kavuşup muradına erdiği pek tatlı bir serüven olup kalbimize yazıldı. Civan her “Yadigâr” dediğinde, ağzımızı kapamayı unutarak ekrana çivilenip 120 dakikanın sonunda “Şimdi herkes artık gerçeğe dönmeli.” mealinde sitemlerle günü kapatmışlığımız vardır pek çoğumuzun. Yadigâr ve Civan etrafında şekillenen dizide hiçbir karakterin hikâyesinin ıskalanmadığına bizzat şahidiz. Zaman sonra eşofmanlarıyla başımıza taç ettiğimiz Arife ve Mahir, tatlı Hatçik, şen dullar Halalar, yüzü bir türlü gülmeyen Behiye Hanım ve pek tabii canımız Hüsne ile ciğerimiz Bahattin.. Ve ismini sayamadığımız bütün karakterler. Yerli dizinin yersiz uzun olduğu şu çağda seyirciyi sıkmadan seyredilmenin pek çok nedeni vardır muhakkak ama oyuncuların bu kadar kıymetli ve işinin ehli olmasının bunda payı tartışılmazdır herhalde..

Betonlaşmış hayatlarımızda, küçücük apartman dairelerinin içine sıkışıp kalmış çekirdek ailelerimizle yaşayıp giderken bu kocaman, neşeli ve her daim mutfağından nefis yemek kokuları gelen aileyle öksüzlüğümüzü gidermiştik biz bir anlamda. Biraz erken gitti ama damağımızda bıraktığı tadı düşününce, iyi oldu belki de.. 2015’in başında uğurladığımız bu hikayenin bütün emekçilerine ve sizlere mutlu seneler dilerim..

Sağlıkla kalın..